zgodnie z tradycją biblijną (a niektórzy mówią, że mit), Dawid (ok. 1035 – 970 pne) był drugim królem starożytnego Zjednoczonego Królestwa Izraela, który pomógł ustanowić wieczny tron Boga. Były pasterz, Dawid był znany ze swojej pasji do Boga, Jego wzruszających Psalmów i zdolności muzycznych, jego inspirującej odwagi i doświadczenia w walce, jego dobrego wyglądu i nielegalnych związków z Batszebą, a także jego przodków związków z Jezusem z Nazaretu w Nowym Testamencie. Urodził się około 1000 roku pne, Dawid był ósmym synem (i najmłodszym) Jessego, z pokolenia Judy. Podobnie jak król Saul i król Salomon, Dawid panował przez 40 lat w jednym z najwyższych i najbogatszych okresów w historii Izraela-nazywanym przez wielu „Złotym Wiekiem” Izraela. Chociaż przedstawiony tak samo wadliwy lub grzeszny jak królowie, którzy go poprzedzali i szli za nim, w judaizmie i chrześcijaństwie król Dawid jest przedstawiony w różnych księgach Biblii (skąd pochodzi większość informacji na jego temat, obecnie) jako wzorcowy król pobożności, pokuty i uległości, a także prekursor Mesjasza—Żydowskiego „pomazańca” i mistrza.

tradycyjna historia króla Dawida

w hebrajskim Piśmie Świętym 1 Księga Samuela 16 wprowadza czytelników do młodego człowieka, który zdobędzie nie tylko serce narodu Izraelskiego, ale także serce Boga. Starotestamentowy Prorok Samuel (ok. 1200-1050 p. n. e.) zostaje wysłany do Jessego z Betlejem (zwykłego rolnika i pasterza), aby namaścić jednego ze swoich synów na nowego króla – podczas gdy pierwszy król Izraela, Saul (ok.1080-1010 p. n. e.), nadal żyje, ale nie wykonuje swoich obowiązków, aby podążać za instrukcjami Samuela i buntować się przeciwko autorytetowi/przykazaniom Boga. Po tym, jak Jesse paraduje prawie ze wszystkimi synami Samuela, z których każdy został odrzucony jako król, w końcu przyprowadza swojego najmłodszego-Dawida, który „świecił zdrowiem i miał nowy wygląd i przystojne rysy” (1 Samuela 16:12).

chociaż Dawid nie wygląda jak król, ma serce lwa – odważnego ducha – a nawet więcej, głęboką, niekończącą się miłość do Boga. Samuel, który był tak przygnębiony przez króla Saula, znajduje nadzieję i błogosławieństwo w młodym Pasterzu z Betlejem w Judei. Po namaszczeniu Dawida, 1 Samuel 16:13 stwierdza: „i od dnia onego Duch Pański zstąpił na Dawida z mocą.”

wiadomość dla króla Saula nie jest jednak wcale pozytywna. Podczas gdy Dawid otrzymuje błogosławieństwa Ducha Świętego (Radca i druga osoba Trójcy), „Duch Pański odszedł od Saula, a zły duch od Pana dręczył go” (w. 16: 14). Saul zaczął doświadczać okresów psychicznego i emocjonalnego cierpienia, wywołanego albo chorobą dwubiegunową, albo złym duchem (zgodnie z tekstem biblijnym). Jeden z jego sług pamięta, że Dawid jest znakomitym muzykiem i poleca Saulowi zatrudnić go jako nosiciela zbroi (tego, który nosił wielką tarczę i inną broń dla króla) i swego rodzaju balsam muzyczny do jego krętych epizodów. 1 Księga Samuela 16.23 stwierdza: „ilekroć Duch Boży zstąpił na Saula, Dawid zabierał swą lirę i bawił się. Wtedy ulga przyjdzie na Saula; poczuje się lepiej, a zły duch opuści go.”

David& Goliath

David był czymś więcej niż tylko muzykiem; miał serce wojownika i zestaw umiejętności pasterskich na poziomie Mistrzów, zwłaszcza jeśli chodzi o użycie procy. Pewnego dnia Filistyni i Izraelici byli w stanie wojny, jednak obie strony wojny były po obu stronach doliny, wyśmiewając się nawzajem. Filistyni, nie-Semiccy mieszkańcy starożytnej Południowej Palestyny, mieli wśród siebie potężnego wojownika-Goliata, który (według Biblii) miał prawie 10 stóp (3 m) wzrostu. Nic dziwnego, że żaden z izraelskich wojowników nie odważył się z nim walczyć.

Kiedy Dawid słyszy nikczemne słowa Goliata przeciwko Izraelowi i Bogu, zgłasza się do walki z nim. Zamiast nalegać, aby starszy, bardziej doświadczony oficer (a nawet on sam) wyszedł bronić Boga i Izraela przed Goliatem, Król Saul popiera wolę Dawida. Po kilku zmianach w garderobie (ostatecznie zakładając swój normalny strój), David wybiera pięć kamieni rzecznych na amunicję i wyrusza, aby stawić czoła swojemu gigantycznemu wrogowi. Goliat wpatruje się w małego, młodego człowieka i zrzędzi: „czy jestem psem, że przychodzisz na mnie z kijami?”(w. 17: 43). Odpowiedź słowna Dawida jest równie wyśmiewająca, co zuchwała –

przychodzisz przeciwko mnie z mieczem, włócznią i oszczepem, ale ja przychodzę przeciwko Tobie w imię Pana Wszechmogącego, Boga armii Izraela, któremu się sprzeciwiłeś. Dziś Pan wyda cię w moje ręce, a ja cię uderzę i odetnę Ci głowę. Tego dnia Dam trupy Wojska Filistyńskiego ptakom i dzikim zwierzętom, a cały świat pozna, że w Izraelu jest Bóg.

(vv. 17:45-46)

gdy Goliat szarżuje w kierunku Dawida, młodzieniec rzuca kamieniem, który uderza Goliata w czoło, nokautując go. Następnie Dawid stoi nad olbrzymem, chwyta miecz olbrzyma i zabija go. Widząc najmłodszego z Izraela tak łatwo wysyłającego najsilniejszego wojownika, zesłał terror przez całą armię Filistyńską i uciekli. Spodobało się to również królowi Saulowi, który w zasadzie adoptował go do swojej rodziny. 1 Księga Samuela 18.2-3 stwierdza: „od tego dnia Saul trzymał Dawida z sobą i nie pozwolił mu wrócić do domu, do swojej rodziny.”

zazdrość Saula

biorąc pod uwagę częste sukcesy Dawida i niesamowite umiejętności w jego służbie, Król Saul promował Dawida, który nadal zadziwiał swoich ludzi i całego Izraela. Niestety, Saul rozwinął problem z ego, więc zaczyna mieć pretensje do Dawida, zwłaszcza gdy słyszy ludzi śpiewających: „Saul zabił swoje tysiące, a Dawid swoje dziesiątki tysięcy” (w.18:7). W gorzkiej zazdrości Saul próbuje zabić Dawida, którego teraz postrzega jako wroga, a nie lojalnego sługę. Tak więc, układ małżeństwa pomiędzy córką Saula Michałem i Dawidem jest bardziej o chęci Saula do usidlenia lub ostatecznego zabicia Dawida niż o ironię Świętego związku.

W końcu David udaje się do swojego najlepszego przyjaciela, Jonathana, który jest również najstarszym synem króla Saula, o pomoc. Jonatan próbuje umniejszyć obawy Dawida, ale kiedy Jonatan udaje się do ojca, aby zapewnić go, że Dawid jest jego lojalnym sługą, Król Saul atakuje Jonatana, wzywając go,

ty synu przewrotnej i zbuntowanej kobiety! Czy Nie wiem, że stanąłeś po stronie syna Jessego ku własnemu wstydowi i wstydowi matki, która cię urodziła?

(w.20:30)

To wtedy Jonathan w końcu zrozumiał, jak szalony jest jego ojciec z nienawiścią do Dawida. Saul zaczął nienawidzić Dawida bardziej niż kocha Boga—nigdy nie jest to dobry stan, w którym można być, biblijnie.

do końca życia syn Saula, książę Jonatan, staje się obrońcą Dawida, błagając o to samo oddanie Dawida. 1 Samuela 20:16-17 stwierdza: „Jonatan zawarł więc przymierze z domem Dawidowym, mówiąc:” Niech pan wezwie nieprzyjaciół Dawidowych do rachunku. Jonatan kazał Dawidowi potwierdzić swoją przysięgę z miłości do niego, ponieważ umiłował go tak, jak siebie samego.”

reszta 1 Samuela przedstawia szczegóły trwającego pościgu za kotem i myszą pomiędzy Saulem, który desperacko próbuje zabić Dawida (i jego siły), a Dawidem, który desperacko stara się nie zabić Saula, pomimo namów jego przyjaciół i rodaków. Zamiast tego Dawid pokazuje swój szlachetny, współczujący, oddany charakter, który Bóg uważa za tak imponujący. Pomimo niegodziwości Saula, Dawid nie chce skrzywdzić Saula, ” pomazańca Bożego.”Saul, z drugiej strony, poddał się ciemności swego serca i duszy, nawet posunął się do zabicia niektórych kapłanów Pana.

w rzeczywistości David robi wszystko, aby uniknąć Saula i / lub odpłaca mu zło dobrem. Jeden z ciekawszych momentów ma miejsce, gdy Dawid zakrada się do jaskini, gdzie Saul odciął sobie róg szaty Saula, aby pokazać mu, że gdyby Dawid chciał go zabić, Saul byłby już martwy. Po oddaleniu się Dawid woła,

patrz, mój ojcze, spójrz na ten kawałek Twojej szaty w mojej dłoni! Odciąłem Ci róg szaty, ale cię nie zabiłem. Zobaczcie, że nie ma nic w mojej ręce, co wskazywałoby na to, że jestem winny wykroczenia lub buntu. Nie skrzywdziłem cię, ale polujesz na mnie, by odebrać mi życie.

(v. 24:11)

gdy król Saul zdał sobie sprawę z tego, co się właśnie stało, gorzko płacze, w końcu uświadamia sobie, że był niesprawiedliwy, żądny krwi i bezbożny, podczas gdy Dawid właściwie i miłosiernie okazał się godny bycia następnym królem Izraela. Zanim się rozstają, Saul prosi Dawida, aby przysiągł, że nie zabije dzieci Saula, co Dawid łatwo robi.

szaleństwo Saula nadal szaleje w nim, niestety, i nadal ściga Dawida, który w innej chwili nadarzającej się okazji oszczędza życie Saula. Cały Izrael opłakuje jednak śmierć Samuela, a Saul, wiedząc, że czary i czary są zakazane przez prawo, udaje się do Endoru, aby przywołać Saula. Chociaż Saul błaga o pomoc od Ducha Samuela, martwy Prorok odpowiada tylko: „dlaczego radzisz mi teraz, gdy Pan odszedł od Ciebie i stał się Twoim wrogiem?”(w. 28:16). Saul upada, załamany i zrujnowany człowiek, który tylko usypał niewinną krew na szczycie swoich aroganckich, nieposłusznych czynów.

książka kończy się tym, że Dawid cieszy się coraz większym powodzeniem na polu bitwy i w życiu domowym, ale dla Saula i jego rodziny przypływ zmieni się i ruszy na czerwono podczas ich ostatniej bitwy z Filistynami na górze Gilboa. W ciągu jednego dnia cała Królewska linia Saula ginie w bitwie, a wszyscy synowie Saula umierają przed nim, w tym szlachetny i umiłowany Jonatan. Saul jest ciężko ranny i prosi pobliskiego izraelskiego żołnierza, aby go zabił, obawiając się tortur lub molestowania, jeśli zostanie znaleziony żywy.

zakończenie książki jest niepokojące. 1 Samuela 31: 4-6 stwierdza,

ale jego nosiciel zbroi był przerażony i nie chciał tego zrobić; więc Saul wziął swój własny miecz i upadł na niego. Gdy ten, który nosił zbroję, zobaczył, że Saul nie żyje, on też padł na swój miecz i umarł razem z nim. Saul i jego trzej synowie, noszący zbroję i wszyscy jego ludzie zginęli razem tego samego dnia.

widząc klęskę ich armii, Izraelici uciekli z regionu, otwierając ziemie na okupację Filistyńską i eksploatację, co było później wspierane przez Filistyńskie użycie i kowalstwo żelaza.

Dawid, król Izraela

2 Księga Samuela zaczyna się od tego, że Dawid usłyszał wiadomość, że jego najlepszy przyjaciel i namaszczony przez Boga król zostali zamordowani przez Filistynów. Zdumiony Dawid spotyka się również z wiadomością od Amalekity (potomka Ezawa, syna Patriarchy Izaaka), że ten zabił Saula, zabierając mu koronę i opaskę za Dawida. Oczekując nagrody, zamiast tego żołnierz otrzymuje egzekucję, a Dawid pyta: „Dlaczego nie bałeś się podnieść ręki, aby zniszczyć pomazańca Pańskiego?”(w. 2 Samuela 1:14). Jeśli Dawid nie chciał skrzywdzić Bożego pomazańca, dlaczego ktokolwiek miałby myśleć, że nie będzie mu przeszkadzać w zabójstwie króla Saula?

Dawid ofiarowuje Pomnik Saulowi i Jonatanowi. Dla Saula śpiewa o tym, że jest potężnym wojownikiem; Jonatanowi śpiewa, że jest wiernym bratem. Można by oczekiwać, że Dawid będzie radosny z powodu śmierci Saula, Ale Dawid naprawdę nigdy nie chciał śmierci Saula. Uczeni od dawna zauważają, że nadzieje Dawida na jego wrogów były dla nich albo usunięte, albo pokutować. W przypadku Saula zdecydowanie pragnął tego drugiego.

król Dawid opisany w 2 księdze Samuela 2 jest równie ekscytujący i dramatyczny jak jego okres ucieczki przed królem Saulem. Dzięki pierwszemu błogosławieństwu Samuela Dawid staje się pierwszym królem Judy, ale natychmiast rozpoczyna siedmioletnią wojnę domową z synem króla Saula, Ish-Boshethem, która nie kończy się, dopóki syn Saula nie zostanie zamordowany w swoim łóżku przez dwóch Benjamitów, ostatnie pokolenie Judy i potomków Jakuba Patriarchy.

oczekując wielkiej nagrody, jak wcześniej wspomniany Amalakita, przynoszą głowę Ish-Bosheta Dawidowi, który natychmiast wykonuje ich egzekucję za ich nikczemną i przestępczą działalność, mówiąc: „źli ludzie zabili niewinnego człowieka we własnym domu i na własnym łóżku” (w.2 Samuela 4: 11). Kazał zabić ludzi, odciął im nogi i ręce, i powiesił ich ciała na haniebnym pokazie. Później pochował głowę Ish-Bosheth ’ a, właściwie i z szacunkiem w grobowcu Abnera (Abner był kuzynem Saula i głównodowodzącym jego armii).

Po śmierci Ish-Bosheta, Dawid otrzymuje koronę od starszych Izraela, a 2 Księga Samuela 5:4 podaje: „Dawid miał trzydzieści lat, gdy został królem, a panował czterdzieści lat.”Następnie podbija Jerozolimę-Syjon-do którego wkrótce również przynosi Arkę Przymierza. Dawid ma nadzieję zbudować świątynię Bożą w Jerozolimie, ale potomstwo Dawida będzie tym, który „zbuduje dom imieniowi memu, a ja ustanowię tron Jego królestwa na wieki” (w. 7: 13).

kilka następnych rozdziałów szczegółowo opisuje i omawia ogromne zwycięstwa Dawida nad Filistynami, Geszurytami, Gezytami, Jebusytami i Amalekitami. 2 Samuel dzieli się również swoimi problemami małżeńskimi z córką Saula, Michałem, która „gdy ujrzała króla Dawida skaczącego i tańczącego przed Panem, wzgardziła nim w swoim sercu” (w.6:16). Nic więc dziwnego, że król Dawid, jeden z najbardziej cnotliwych ludzi w Biblii, zapomina o swoim miejscu, o swoich obowiązkach wobec Boga i swoich poddanych i rozpoczyna romans z Batszebą, żoną Uriasza Hetyty – jednego z jego potężnych wojowników.

Dawid&Batszeba

podczas relaksu w Pałacu król Dawid widzi piękną Batszebę, córkę Eliama i przyszłą matkę króla Salomona (ok. 990-931 pne), kąpiącą się na jej dachu, a pokusa jest dla niego zbyt kusząca. 2 Samuela 11:4 zapiski: „Tedy posłał Dawid posły, aby ją pojmali. Przyszła do niego, a on z nią spał (a ona oczyszczała się z miesięcznej nieczystości). Potem wróciła do domu.”Niestety dla pary, Batszeba zachodzi w ciążę z dzieckiem Davida.

sytuacja jest w najlepszym razie delikatna. Chociaż feministki twierdzą, że Dawid zmusił Batszebę, a tradycjonaliści twierdzą, że Batszeba uwiodła Dawida, prawda jest bardziej obopólną winą z wyjątkiem, być może, że jako król i wzór dla Prawa Bożego, Dawid miał wyższy obowiązek chronić Batszebę, a nie wykorzystywać. Tekst nie obarcza winą żadnej osoby (podobnie jak upadek w Księdze Rodzaju); jednak, jak złe rzeczy są dla cudzołożnej pary, będzie tylko gorzej.

Dawid spiskuje, aby ukryć swój grzech, więc wzywa Uriasza z pola bitwy do domu i próbuje go nakłonić do spania z żoną. Jednak Uriasz jest zbyt oddany i zbyt legalny, aby zmarnować swój czas, podczas gdy jego ludzie umierają w bitwie. Jego plany pokrzyżował, aby zmylić ojcostwo dziecka, Dawid rozkazuje generałowi Joabowi, jego bratankowi za pośrednictwem siostry Dawida Zeruiasza, umieścić Uriasza w gąszczu najniebezpieczniejszych walk, a następnie wycofać wszystkich oprócz niego.

z tego powodu dzieje się kilka rzeczy. Najpierw biedny Uriah zostaje zabity. Po drugie, Batszeba opłakuje Uriasza-nic nie mówi się o tym, że jest to jednolity plan. Najprawdopodobniej była to próba obrony reputacji Davida. Szybko przenosi Batszebę do pałacu i żeni się z nią przed narodzinami dziecka. Po trzecie, jakakolwiek lojalność Joaba wobec Dawida przepadła. Zamiast szlachetnego i cnotliwego wojownika Pana, teraz Dawid stał się równie zły, jeśli nie gorszy od morderczego Saula. Plany Dawida wkrótce zaczynają mu się obrócić.

prorok Natan

w swojej desperacji król Dawid zapomniał, że Bóg wszystko widzi i wie. Tak więc Bóg wysyła proroka Natana, następcę proroka Samuela, aby przekazał „retoryczne” przesłanie o zdradzie, które sprawia, że Dawid płonie ze złości przeciwko bogaczowi, który kradnie biednemu jeden mały Baranek. Dawid wchodzi w pułapkę, którą Pan zastawił na niego i stwierdza: „na ile żyje Pan, człowiek, który to uczynił, musi umrzeć! On musi zapłacić za tego baranka cztery razy, bo zrobił coś takiego i nie miał litości” (2 Samuela 12:5).

Nathan natychmiast wypowiada osąd na Dawida, wołając: „jesteś mężczyzną!”(w. 12: 7). Dawid był nie tylko cudzołożnikiem, ale także mordercą i niewdzięcznym królem, który nadużywał swojej pozycji, aby zadowolić swoje lędźwie i chronić swoją sławę. Dlatego Natan prorokował, że Dawid będzie doświadczał nieustannych konsekwencji wojny w swoim królestwie i poza nim, i że będzie cierpiał publiczne upokorzenie, ponieważ próbował zatuszować swoje przerażające grzechy.

odpowiedź Dawida jest jednak dość nieszablonowa. Pokornie odpowiada: „Zgrzeszyłem przeciwko Panu.”Natan następnie informuje go, że jego grzechy są odpuszczone, ale ich dziecko grzechu umrze. Dawid błaga o życie syna, a gdy chłopiec zachoruje, Pości, modli się i pozbawia się snu, starając się skłonić Boga do zmiany zdania, ale Bóg nie robi tego zgodnie z tekstem biblijnym.

siódmego dnia syn umiera, a odpowiedź Dawida jest niesamowita. Zamiast być zgorzkniałym lub nienawidzić Boga, Dawid wstał i „wszedł do domu Pańskiego i oddawał pokłon” (w.12:20). We fragmencie zapisano również, że ” Dawid pocieszał swoją żonę Batszebę, a on podszedł do niej i kochał się z nią. Urodziła syna i nazwali go Salomonem ” (w.12:24).

Absalom& Amnon

bez jego dawnej „złotej karty” sprawiedliwości, dom Dawida doświadcza złych wieści, począwszy od gwałtu córki Dawida, Tamar, przez jej przyrodniego brata, Amnona. Tamar przychodzi na pomoc swojemu bratu (Amnon), który udaje, że jest chory, a gdy się zbliża, łapie ją i molestuje. W przeciwieństwie do Sychem, Łotra z Księgi Rodzaju (Rozdział 33:19; 34), który poczuł moralny obowiązek poślubienia córki Jakuba Diany po tym, jak ją zgwałcił, Amnon jeszcze bardziej gardzi Tamar, co ją miażdży i upokorzy.

O dziwo, starszy brat Tamar Absalom pociesza ją i mówi: „Bądź cicho, siostro moja … Nie bierz sobie tego do serca ” (2 Samuela 13:20), ale on nigdy nie mówi Amnonowi o tym wydarzeniu. Amnon prawdopodobnie wierzył, że uszło mu to na sucho z powodu gwałtu na swojej przyrodniej siostrze, ponieważ jego ojciec David był wściekły, ale nie zrobił nic w sprawie Zbrodni.

jednak dwa lata później książę Absalom dokonuje zemsty. Przekonując Amnona do podróży z nim, upija swojego przyrodniego brata, a następnie każe jego ludziom zamordować księcia Amnona w zemście za gwałt na jego siostrze. Ucieka do Gershur i zostaje tam u swojej matki, rodziny Michała, a trzy lata później powraca z kolejnym planem kradzieży tronu Dawida. Udaje mu się nawet pozyskać doradcę króla, Achitofela (dziadka Batszeby) i zasiąść w tłumie Izraelitów.

gdy spisek Absaloma i jego poparcie rosną, Dawid ucieka przed siłami Absaloma, nie chcąc zabić jego syna. Ostatecznie jednak siły Dawida zderzają się z siłami Absaloma, a gdy on ucieka, „włosy Absaloma złapały się na drzewie” (w.18:9). Pozostawiony zwisający Joab zabija Absaloma i zakopuje jego ciało w głębokim dole na pustyni.

podobnie jak w przypadku śmierci króla Saula, Dawid jest zdruzgotany wiadomością, ale nieco zdezorientowany, dlaczego Absalom był tak zdradziecki i morderczy wobec Dawida i jego ludzi. Słysząc, że Dawid jest smutny ponad pociechą, Joab maszeruje do domu Dawida i zawstydza go za upokorzenie i wyobcowanie swoich ludzi przez jego wielki lament nad złym synem. Książka kończy się kolejnymi opisami nieustannej wojny, którą prorok Natan obiecał Dawidowi. Ostatnie dwa rozdziały składają jednak poetycki hołd Bogu i jego ludziom.

ostatnie lata

początkowa gorliwość Dawida dla Boga i etycznej uczciwości utorowała drogę dla jego wczesnej sławy i fortuny, chociaż będąc człowiekiem wojny i krwi (zgodnie z Pismem Świętym), Bóg zdecydował, że Dawid nie nadaje się do budowy świątyni Bożej (która zostanie oddana w ręce jego syna, Salomona). Co więcej, nielegalny romans Dawida i późniejsze przebiegłe działania (prowadzące do zabójstwa Hetyty Uriasza i jego zatuszowania) skomplikowały resztę jego panowania – wraz z gwałtem na Tamarze, zabójstwem Amnona i próbą zamachu stanu Absaloma, między innymi kontrowersje.

pod koniec życia Dawida stracił kontakt ze społeczeństwem Izraelskim i ostatecznie stracił nad nim kontrolę polityczną. Doprowadziło to do próby zamachu stanu dokonanego przez jego syna, Adonijasza (którego matką była Haggita, piąta żona Dawida), który ogłosił się królem z pomocą generała Joaba i kapłana Abiatara; jednak większość izraelskich agentów instytucjonalnych nie poparła twierdzenia Adonijasza. Hebrajskie Pismo Święte mówi, że prorok Natan udał się najpierw do Batszeby, aby ostrzec ją o uzurpacji tronu przez Adonijasza, który następnie udał się do jej męża, króla Dawida, aby przekazać mu niepokojące wieści. W końcu do obu dołączył prorok Natan,a król Dawid oficjalnie ogłosił Salomona swoim następcą. Dawid powiedział: „Salomon, syn twój, będzie królem po mnie i zasiądzie na tronie moim na moim miejscu” (1 Król.1).

król Dawid zmarł z przyczyn naturalnych około 970 r.p. n. e., został pochowany w Jerozolimie i, jak sugerują hebrajskie i greckie pisma, ułatwił ustanowienie królestwa Izraela poprzez swoją pobożność i rodowód. Przed swoją śmiercią Dawid dał Ostatnie upomnienie swemu synowi Salomonowi, mówiąc:

Zachowaj przykazanie Pana, Boga twego: chodzić jego drogami, zachowywać jego ustawy, Jego przykazania, jego sądy i jego świadectwa, jak jest napisane w prawie Mojżeszowym, abyś mógł odnieść sukces we wszystkim, co robisz i gdziekolwiek się obracasz… bo jesteś mądrym człowiekiem.

(1 Księga Królewska 2)

Epigraficzne & archeologiczne dowody na istnienie króla Dawida

podobnie jak w przypadku jego następcy, króla Salomona, odkryto niewiele dowodów na historyczne istnienie króla Dawida; jednak niedawno odkryte bezpośrednie i pośrednie dowody zapewniają większe uzasadnienie dla życia i panowania Dawida (chociaż niewiele na poparcie biblijnych twierdzeń i konkretnych wydarzeń w czasie jego panowania). W 1993 roku n. e. Avraham Biran odkrył napis Tel Dan na złamanej steli w północnym Izraelu. Inskrypcja upamiętnia zwycięstwo aramejskiego króla nad jego południowymi sąsiadami, a konkretnie odnosi się zarówno do „króla Izraela”, jak i ” Króla domu Dawida.”Jest to prawdopodobnie najwcześniejszy, bezpośredni, historyczny dowód dla dynastii Dawidowej w Izraelu, chociaż Stela Mesza, odkryta przez Beduinów w 1800 roku n. e., którzy żyli nad rzekami Jordan i Arnon, wspomina również „dom Dawida”, napisany w Moabicie około wieku po rzekomym panowaniu króla Dawida.

jeśli chodzi o pośrednie dowody, w wykopaliskach prowadzonych przez Josefa Garfinkela w 2012 r.n. e., kananejski napis „Eszba’ Al Ben Beda”, wroga króla Dawida (i syna króla Saula, który panował przez dwa lata), znany również jako „Ish-Bosheth” w wielu przekładach biblijnych (2 Samuela 3, 4), został znaleziony wewnątrz odłamków ceramiki ze starożytnego dzbana datowanego na X wiek p. n. e. Dodatkowo, dane ankietowe zebrane przez Avi Ofer w 1994 r., które sugerują podwojenie populacji judejskiej z XI wieku pne (szczególnie w północnym Izraelu), oraz potencjalne Jebuzytowe twierdze, które zostały odkryte w wykopaliskach kierowanych przez Yigal Shiloh (1978-1985) – oba są omawiane w Starym Testamencie – dają wiarę w pogląd, że Dawid i królestwo Izraela były częścią historycznego i kulturowego istnienia regionu.

Adapted from God in the Details: a Biblical Survey of the Hebrew and Greek Scriptures (Kendall-Hunt, 2017).