dwie konkurujące ze sobą krajowe organizacje wyborcze—National Woman Suffrage Association i American Woman Suffrage Association—trwały ponad dwie dekady. Sufrażystki od początku starały się naprawić rozłam, ale nie powiodło się. Alice Stone Blackwell, córka lidera Amerykańskiego Stowarzyszenia Lucy Stone, prowadziła udane negocjacje w celu połączenia obu grup w 1890 roku.

Po raz pierwszy sufrażystki zjednoczyły się w jednej Organizacji Narodowej: National American Woman Suffrage Association (NAWSA). Elizabeth Cady Stanton została przewodniczącą nowego ugrupowania, choć nie podobały jej się obowiązki administracyjne urzędu. Susan B. Anthony w dużej mierze przewodziła Nawsie podczas prezydentury Stantona (1890-1892) i własnej (1892-1900). Przed rezygnacją Anthony przygotowywał protegowanych, w tym Carrie Chapman Catt i Annę Howard Shaw. Catt sprawował urząd w latach 1900-1904, a Shaw kierował NAWSĄ w latach 1904-1915. Catt odzyskał urząd prezydenta w 1915 roku i sprawował go do czasu uchwalenia XIX poprawki.

NAWSA koordynował krajowy ruch wyborczy. Grupa składała się z lokalnych i stanowych grup w całych Stanach Zjednoczonych. Składki członkowskie finansowały coroczne konwencje, na których sufrażystki spotykały się w celu omówienia kampanii. Kobiety takie jak Rachel Foster Avery rozsyłały biuletyny z najnowszymi informacjami o wyborach. NAWSA miał lokalne i krajowe komitety prasowe, które pisały artykuły pro-wyborcze publikowane w gazetach w całym kraju.

nie każdy mógł uczestniczyć w Nawsie. Chociaż NAWSA nie wykluczała Afroamerykanek z członkostwa na szczeblu krajowym, organizacje państwowe i lokalne mogły i zdecydowały się je wykluczyć. Konwencje odbywające się w południowych miastach, takich jak Atlanta (w 1895) i Nowy Orlean (w 1903) zostały rozdzielone. NAWSA wymagał również od czarnych kobiet, aby osobno maszerowały podczas parady w Waszyngtonie w 1913 roku. Nawet w ramach tego społecznie postępowego ruchu rasizm utrzymywał się.

Dr Allison Lange
jesień 2015