Barnabas
Icon of Saint Barnabas
Saint, Apostle to Antioch and Cyprus
Born	unknown in Cyprus
Died	61 in Salamis, Cyprus
Canonized	pre-congregation
Major shrine	Monastery in Salamis, Cyprus
Feast	June 11
atrybuty	Laska Pielgrzyma, Gałązka oliwna, trzymająca Ewangelię św. Mateusza
Patronat	Cypr, Antiochia, przeciwko Gradom, wywoływany jako rozjemca

św. Barnaba był wczesnym chrześcijaninem, którego dramatyczne nawrócenie i działalność misyjna zostały szczegółowo opisane w Dziejach Apostolskich (w chrześcijańskim Nowym Testamencie). W źródłach biblijnych opisywany jest jako Lewita, który wyrzekł się swych ziemskich dóbr, aby pójść w ślady Apostołów (por., Dzieje 4:36-37). Po intensywnych podróżach i głoszeniu kazań ze św. Pawłem w Antiochii, mówi się, że udał się sam na Cypr, cały czas kontynuując wysławianie orędzia Jezusa z Nazaretu. Chociaż żadne historyczne relacje tego nie potwierdzają, tradycyjnie uważa się go za męczennika w Salaminie w 61 p. n. e.

w Dziejach Apostolskich 14:14, jest wymieniony przed Pawłem („Barnabasz i Paweł”), zamiast zwykłego odwrotnego porządku ich imion, i oba są nazywane ἀπόστολοι, apostoloi, 'Apostołowie’. To, czy Barnaba był w rzeczywistości apostołem, stało się ważną kwestią polityczną, wywołując w średniowieczu znaczną debatę (patrz poniżej).

święto św. Barnaba obchodzone jest przez większość wyznań chrześcijańskich 11 czerwca.

etymologia słowa „Barnaba”

Helleńscy żydowscy rodzice Świętego nazywali go Józef (chociaż Bizantyjski tekst nazywa go Ιὠσης, Iōsēs, „Joses”, grecka odmiana słowa „Józef”), ale kiedy sprzedał wszystkie swoje dobra i dał pieniądze apostołom w Jerozolimie, nadali mu nowe imię: Barnaba. Wydaje się, że imię to pochodzi z aramejskiego בר נביא, co oznacza „(syn) proroka”. Jednak grecki tekst Dziejów Apostolskich 4.36 wyjaśnia imię jako υἱός παρακλήσεως, hyios paraklēseōs, co oznacza „syn napomnienia/zachęty”. Z dowodów z Dziejów Apostolskich 13.1 i 15.32, to sformułowanie może być postrzegane jako sugerujące kogoś, kto wykonuje proroczą posługę.

biografia/Hagiografia

Barnaba jest godny uwagi wśród świętych chrześcijańskich ze względu na jego rozległą obecność w zapisie biblijnym, gdzie jego wysiłki misyjne są szczegółowo opisane. To powiedziawszy, inne dowody historyczne są dość skąpe, co oznacza, że poniższy fragment jest w dużej mierze oparty na materiałach biblijnych.

Wczesne życie i nawrócenie

chociaż niewiele wiadomo o życiu Barnaba przed jego nawróceniem, listy zawierają następujące dane biograficzne. Pochodził z żydowskich rodziców z plemienia Lewiego. Jego ciotką była matka Jana, o nazwisku Marek (Kolosan 4:10), powszechnie uważana za autorkę tytułowej Ewangelii synoptycznej. Pochodził z Cypru, choć po nawróceniu się na chrześcijaństwo wyzbył się wszelkich śmiertelnych bogactw: „Józef, Lewita z Cypru, którego apostołowie nazywali Barnabaszem (co oznacza syn zachęty), sprzedał posiadane przez siebie pole, przyniósł pieniądze i złożył je u stóp Apostołów” (NIV).

Kiedy Paweł wrócił do Jerozolimy po swoim nawróceniu, Barnaba wziął go i przedstawił go apostołom (9: 27); możliwe, że byli uczniami Szkoły Gamaliel. Niezależnie od ich potencjalnego związku historycznego, zapis biblijny sugeruje czytelnikom, że Barnaba był odpowiedzialny za zachęcenie wczesnej społeczności do przyjęcia ich byłego prześladowcy do swoich szeregów, ponieważ opisuje, jak „wziął go za rękę” i poręczył za niego wśród innych apostołów.”

działalność misyjna: Barnaba i Paweł

dobrobyt kościoła w Antiochii skłonił apostołów i braci w Jerozolimie do wysłania tam Barnabasa, aby nadzorował ruch, co dostarcza pośrednich dowodów na jego pozycję we wczesnochrześcijańskiej wspólnocie. Podczas pobytu w Jerozolimie odniósł ogromny sukces w swoich wysiłkach misyjnych, w dużej mierze dzięki zbytnim zobowiązaniom duchowym wielu mieszkańców regionu:

wiadomość o tym dotarła do uszu Kościoła w Jerozolimie i wysłali Barnabę do Antiochii. Kiedy przybył i zobaczył dowód łaski Bożej, ucieszył się i zachęcił ich wszystkich do pozostania wiernymi Panu z całego serca. Był dobrym człowiekiem, pełnym Ducha Świętego i wiary ,a wielka liczba ludzi została przyprowadzona do Pana (Dzieje Apostolskie 11:22-24 (NIV)).

chociaż odniósł znaczny sukces, znalazł pracę tak rozległą, że szukał pomocy u Pawła, który wrócił z nim do Antiochii i pracował z nim przez cały rok (Dzieje Apostolskie 11:25-26). Pod koniec tego okresu obaj powrócili do Jerozolimy (44 p. n. e.) niosąc ze sobą wkład, jaki Kościół w Antiochii wniósł dla biedniejszych członków Kościoła Jerozolimskiego (11:28-30).

wkrótce po powrocie, przyprowadzając ze sobą Jana Marka, zostali mianowani misjonarzami do Azji Mniejszej i w tym charakterze odwiedzili Cypr oraz niektóre z głównych miast Pamfilii, Pisidii i Likaonii (Dzieje Apostolskie 13:14). Podczas podróży po Azji Mniejszej duchowy charyzmat duetu był taki, że zostali oni myleni z Helleńskimi bóstwami przez rodzimych Lystranów, którzy widzieli Pawła jako Hermesa, a Barnabę jako Zeusa i próbowali złożyć im ofiarę (14:12). Wracając z tej pierwszej podróży misyjnej do Antiochii, zostali ponownie wysłani do Jerozolimy, aby skonsultować się z tamtejszym kościołem w sprawie roli pogan w Nienaruszonym porządku kościelnym (Dzieje Apostolskie 15:2; Galacjan 2:1). Według Gal. 2:9-10, najwcześniejsi przywódcy Kościoła (Jakub, Piotr i Jan) zarządzili, że będą nadal głosić Ewangelię Żydom, z Barnabą i Pawłem służąc potrzebom Pogan—z zastrzeżeniem, że żaden kontyngent nie może wyrzec się zaangażowania Jezusa w ubogich. Sprawa ta została rozstrzygnięta, wrócili ponownie do Antiochii, pod wpływem decyzji soboru, że poganie mają być przyjęci do kościoła.

działalność misyjna: okres po Paulinie

Po powrocie do Antiochii i spędzeniu tam trochę czasu (15:35), Paweł poprosił Barnabę, aby towarzyszył mu w innej podróży (15:36). Barnaba chciał zabrać ze sobą Jana Marka, Ale Paweł tego nie zrobił, ponieważ zostawił ich w poprzedniej podróży (15:37-38). Spór zakończył się obraniem przez Pawła i Barnabę odrębnych dróg. Paweł wziął Sylasa za swego towarzysza i udał się przez Syrię i Cylicję, podczas gdy Barnaba zabrał swojego młodszego kuzyna, Jana Marka, na Cypr (15: 36-41).

nie jest on ponownie wymieniony w aktach. Jednak w Gal. 2: 13 trochę więcej się o nim dowiaduje, z tym szczególnym fragmentem szczegółowo trudności w służeniu mieszanej społeczności Żydów i pogan. Na koniec Paweł wspomina go w 1 Koryntian 9: 6 jako przykład ciężko pracującego misjonarza.

męczeństwo i czczenie

chociaż zapis biblijny nie opisuje okoliczności śmierci świętego, wczesne legendy chrześcijańskie twierdzą, że został on ostatecznie rozwiązany w jego próbach posługiwania Żydom z Salaminy (na Cyprze). W szczególności źródła te sugerują, że ci Żydzi, będąc bardzo irytujący niezwykłym sukcesem Świętego, wpadli na niego, gdy dyskutował w synagodze, wyciągnęli go i po najbardziej nieludzkich torturach spalili go na śmierć. Po tych wydarzeniach jego krewny, John Mark, który był obserwatorem tej barbarzyńskiej akcji, prywatnie ukrył swoje ciało w jaskini, gdzie pozostało do czasów cesarza Zeno, W roku 485 p. n. e. Wydarzenia te są prawdopodobnie najbardziej sugestywnie opisane w „złotej legendzie”.:

„w czasie, gdy Barnaba i Jan wyprowadzili się z Cypru i znaleźli czarownika o imieniu Elymas, który swoim oczarowaniem odebrał niektórym widok i po ponownym przekazaniu im go, był im bardzo przeciwny i nie chciał im pozwolić wejść do świątyni. Potem Barnabasz ujrzał pewnego dnia nagich mężczyzn i kobiety, biegających po mieście, i wyprawił wielką ucztę, której był bardzo rozgniewany, i oddał swe zniewagi i przekleństwo świątyni, i nagle wielka jej część upadła i zabiła wielką część ludu. W końcu Święty Barnaba przyszedł do miasta Salome, ale ten czarownik poruszył lud bardzo przeciwko niemu, tak bardzo, że przyszli Żydzi, wzięli go i poprowadzili przez miasto z wielkim wstydem i wydali go sędziemu miasta, aby go ukarać i zabić. A gdy usłyszeli, że do miasta, które zwano Euzeblusem, wszedł wielki i śmiały człowiek, który pochodził z rodu cesarza Nerona, Żydzi wątpili, że go wyrwie z rąk swoich i wypuści, dlatego związali sznur wokół jego szyi i wyciągnęli go z miasta, i tam anon go spalili, ale przestępcy Żydzi nie zadowolili się, aby go tak uśmiercić, ponieważ wzięli jego kości i włożyli je do naczynia ołowianego, i wrzucili je do morza, ale nie chcieli go zabić. Jan, jego uczeń, wraz z dwoma innymi uczniami poszedł nocą na miejsce i wziął święte kości i pochowano je w świętym miejscu.”

w wiekach po śmierci Barnabasa w Salamis na Cyprze, nad grobem, na którym spoczywają jego szczątki (ok. 488 P. N. E.). Dla upamiętnienia jego rozległej pracy misyjnej w swoim kraju, Barnaba jest czczony jako Patron Cypru.

inne relacje historyczne i kontrowersje

Inne źródła sprowadzają Barnabę do Rzymu i Aleksandrii. W „Recognitions Clementine” (i, 7) jest przedstawiony jako głoszący kazania w Rzymie nawet za życia Chrystusa, a Klemens Aleksandryjski (Stromata, ii, 20) czyni go jednym z siedemdziesięciu uczniów wymienionych w Ewangelii Łukasza. Podobnie inne tradycje opisują Świętego podróżującego na Półwysep włoski i służącego jako pierwszy biskup Mediolanu.

tymczasowy status Barnabasa jako Apostoła sprawił, że stał się ważną postacią w legitymizacji różnych kościołów frakcyjnych w całej historii chrześcijaństwa. Na przykład cypryjski Kościół Prawosławny uznał Barnabę za swojego założyciela, aby pozbyć się zwierzchnictwa Patriarchy Antiochii, podobnie jak Kościół mediolański, dążąc do większej niezależności od Rzymu. W tym kontekście ważne stało się pytanie, czy Barnaba był apostołem i było często omawiane w średniowieczu

rzekome pisma

oprócz ogromnego znaczenia prozelitycznego, Barnabaszowi przypisuje się również autorstwo różnych fundamentalnych tekstów chrześcijańskich. Tertulian i inni Zachodni pisarze uważają Barnabę za autora listu do Hebrajczyków. Według Focjusza (Kwaest. w Amfil., 123), Barnaba napisał Dzieje Apostolskie. Jest również tradycyjnie związany z listem Barnaba, chociaż współcześni uczeni uważają, że bardziej prawdopodobne jest, że list ten został napisany w Aleksandrii w 130s. wreszcie, wczesny misjonarz jest również związany z tekstem o nazwie „Ewangelia Barnaba”, który jest wymieniony w dwóch wczesnych katalogach tekstów apokryficznych.

kolejna książka o tym samym tytule, Ewangelia Barnaba przetrwała w dwóch post-średniowiecznych rękopisach w języku włoskim i hiszpańskim. Chociaż książka jest przypisywana Barnabie, dokładne zbadanie jej tekstu sugeruje, że została napisana przez XIV-wiecznego Włocha lub XVI-wiecznego „Morisco” (z późniejszym terminem opisującym wrzosowiska, które zostało siłą nawrócone na chrześcijaństwo). W przeciwieństwie do kanonicznych Ewangelii chrześcijańskich i zgodnie z islamskim poglądem na Jezusa, późniejsza Ewangelia Barnaba stwierdza, że Jezus nie był Synem Bożym, ale prorokiem i nazywa Pawła ” oszukanym.”Księga mówi również, że Jezus zmartwychwstał żywcem do nieba, nie będąc ukrzyżowanym, a Judasz Iskariota został ukrzyżowany w jego miejsce.

uwagi

• Attwater, Donald i Catherine Rachel John. The Penguin Dictionary of Saints, 3rd edition. New York: Penguin Books, 1993. ISBN 0140513124.
• Bonser, Wilfrid, „Kult relikwii w średniowieczu”, Folklor 73:4 (Zima 1962): 234-256.
• BULFINCH Press. „One Hundred Saints: Their Lives and Likenesses Drawn from Butler’ s „Lives of the Saints” and Great Works of Western Art ” Bulfinch Press, 2002. ISBN 978-0821228166
• Fenlon, John Francis. „Święty Barnaba” w Encyklopedii katolickiej. New York: Robert Appleton Company, 1907.
• Ford, Jesse Hill. Święto św. Barnaba. Boston: Atlantic / Little Brown, 1969. ISBN 978-0370014029
• Joosten, Jan, „the Gospel of Barnabas and the Diatessaron,” Harvard Theological Review 95:1 (January 2002).
• życie naszego Błogosławionego Pana i Zbawiciela Jezusa Chrystusa: oraz życie i cierpienia jego świętych ewangelistów i apostołów. Orton & Co., 1857.
• Stevens, Clifford. The One Year Book of Saints. Nasz Niedzielny Gość, 1989. ISBN 978-0879734176
• Summers, Montague, „on Some Sixteenth-Century References to Religious Orders and Saints,” The Modern Language Review 12:3 (July 1917).

ten wpis zawiera tekst ze słownika biblijnego Eastona, opublikowanego pierwotnie w 1897 roku.

Ten artykuł zawiera treści pochodzące z Schaff-Herzog Encyclopedia of Religious Knowledge, 1914, która jest w domenie publicznej.