Szeherazada, Suita Symfoniczna na orkiestrę op. 35

Szeherazada, Suita Symfoniczna na orkiestrę, op. 35

od wieków kompozytorzy próbowali snuć opowieści w muzyce. Moje zrozumienie, jak ważna może być ta koncepcja, zostało ugruntowane przez Leonarda Bernsteina, kiedy poszedłem na próbę Filharmonii Nowojorskiej. Bernstein podniósł ręce do góry i zapytał :” Czy muszę wam opowiedzieć historię tej symfonii Haydna?”

ci zazwyczaj zarezerwowani muzycy praktycznie skakali w górę iw dół, kiwając głowami w oczekiwaniu na radość, jak dzieci w czasie opowieści. Bernstein był wytrawnym opowiadaczem historii, często opracowywał lub, ośmielę się powiedzieć, nawet fabrykował niektóre z drobniejszych szczegółów dla dramatycznego efektu. Ale pamięć była dla mnie niezatarta, a lekcja była jasna: chodzi o historię.

jeśli chodzi o historie, trudno przebić Szeherezadę Nikołaja Rimskiego Korsakowa. To skarb—opowieść o jednym z największych gawędziarzy w historii i opowieściach, które oplata.

Szeherezada to młoda narzeczona sułtana. Po tym, jak jedna z jego żon zdradza go, postanawia codziennie brać nową żonę i zlecić jej egzekucję następnego ranka. Ale to wszystko kończy się na Szeherezadzie. Żeni się z sułtanem, aby ocalić przed tym losem wszystkie przyszłe młode kobiety. Opowiada sułtanowi fascynujące historie, pozostawiając go w takim napięciu każdej nocy, że nie może wykonać jej następnego ranka z obawy, że nie usłyszy końca historii. Po 1001 tych dobrze opowiedzianych opowieści Sułtan ustąpił.

latem 1888 r.Rimski-Korsakow napisał Szeherezadę (suitę symfoniczną). Utwór otwiera Sultan, wielki i krzepki temat (audio) wypełniony powagą i ego, niemal mówiąc: „Oto jestem, silny i potężny. Co masz na swoją obronę?”

Szeherezada reaguje głosem solowych skrzypiec (audio), tkając bez wysiłku w górę iw dół instrumentu, jak hipnotyzujące Dźwięki zaklinacza węży. Harfa oferuje trzy akordy, wysyłając nas ze świadomości do odmiennego stanu bytu. Hipnoza w trzech prostych krokach.

wyzwania związane z prowadzeniem Szeherezady są fascynujące. Muszę przekazać słuchaczom szerszą perspektywę. Aby to zrobić, muszę zachęcić moich solowych graczy do interpretacji, które będą dalej ogólne cele większej historii.

najlepsze występy to takie, w których soliści rozumieją szerszą historię, a następnie dodają swoje osobiste akcenty i wgląd w miks. Mieć harfistę, który potrafi przemienić wieczór trzema akordami lub skrzypka, który potrafi tkać zaskoczenie, napięcie i zmysłowość w liczne przejawy Szeherezady, jest naprawdę magiczne.

Szeherezada płynnie tka swoje opowieści, zaczynając od „morza i statku Sindbada.”Słyszymy fale falujące (dźwięk), cofające się i rosnące w intensywności. Każda modulacja reprezentuje nieoczekiwany zwrot w historii, a ja staram się zmaksymalizować zaskoczenie tych zwrotów akcji. Moim celem jest odzwierciedlenie własnej historii Szeherezady: aby uchwycić wyobraźnię i pozostawić słuchacza w ciągłym stanie nierównowagi. Dla mnie ważne jest, aby nie mieć zbyt wielu oczywistych punktów przybycia, ale raczej kierować się w kierunku celu, a następnie od niego odbiegać, tak jak muzyka i historia.

część druga rozpoczyna się ponownie głosem Szeherezady, ale za każdym razem jest bardziej rozbudowana i bardziej zdobiona. Część ta nosi nazwę „The Tale of the Kalender Prince”, a Rimsky-Korsakov używa egzotycznych, bliskowschodnich melodyjnych solówek (audio) na instrumenty dęte drewniane. Tutaj chcę wyolbrzymić obcość dźwięków. Proszę solistów o więcej czasu, grających tak, jakby improwizowali.

główna historia miłosna Szeherezady znajduje się w części trzeciej, zatytułowanej ” młody książę i młoda księżniczka.”Sztuką dla mnie jest nie przesadzać z sentymentalizmem i umniejszać niewinności tej pięknej historii. Staram się, aby dźwięk był prosty, ale intymny i nigdy nie był przepełniony. W ten sposób, kiedy pojawia się ostateczne oświadczenie (audio), wraz z uderzeniem talerza, jest miejsce, aby naprawdę przesadzić.

Szeherezada pokazuje swój prawdziwy geniusz w ostatniej części „festiwalu w Bagdadzie; morze; Wrak statku na skale; zakończenie.”Muzyka zaczyna się od niecierpliwego sułtana, jego temat pośpiesznie namawia Szeherezadę, aby zakończyć historię. Ledwo może się opanować w tym momencie, w jego podnieceniu, aby usłyszeć, co będzie dalej. Każdego ranka, gdy Kat przybywa do jego drzwi, Sułtan odsyła go, mówiąc „Wróć jutro”, aby Szeherezada mogła kontynuować swoją opowieść.

nadal snuje swoje cudowne opowieści, stopniowo wprowadzając każdy temat z poprzednich części, zręcznie łącząc wszystko ze sobą. W tym czasie Sułtan zapomniał powiedzieć katowi, aby wrócił następnego dnia. Na końcu słychać jego niski głos, w końcu stonowany i oswojony przez Szeherezadę (audio).