Ik koos ervoor om Tosh eerst te lezen deze week (meer dan een beetje bang voor sommige titels van de artikelen, waaronder” The Great Cat Massacre”), en onmiddellijk verraste hij me. Culturele en sociale benaderingen van de geschiedenis zijn niet hetzelfde. Wat??

Ik weet niet waarom, maar ik heb altijd gedacht dat sociale geschiedenis gewoon een andere manier was om culturele geschiedenis te zeggen en vice versa. Tosh ‘ s uitleg over hoe de methoden verschillen hielp me echt om te begrijpen hoe onderscheid te maken.

Ik vond vooral het voorbeeld dat Tosh geeft van de studie van psychiatrie en geestesziekten goed. Hij merkt op, “Er is het verschil tussen het schrijven over die mentale confrontaties en het beschrijven van de instellingen waaraan de krankzinnigen werden gepleegd: de eerste is een culturele benadering, de tweede is Sociale Geschiedenis” (Tosh, 258) Sociale geschiedenis (die gebruik kan maken van sociale theorieën zoals marxisme) is de studie van de systemen en mechanismen die de menselijke relaties en gebeurtenissen regelen, terwijl culturele geschiedenis is de studie van de overtuigingen van de mensen, inzichten, motivaties, enz. Cultuurgeschiedenis is moeilijk te definiëren vanwege haar complexiteit: “Cultuurgeschiedenis is een uitgestrekt en absorberend veld, dat alles omvat van formeel geloof via ritueel en spel tot de niet erkende logica van gebaar en verschijning” (Tosh, 258).omdat ik me goed uitgerust voelde met logische definities voor culturele en Sociale Geschiedenis, wendde ik me tot de andere lezingen van deze week. Om eerlijk te zijn, Ik had een echt harde tijd met de inhoud van een aantal van de artikelen deze week. Zoals ik al eerder zei, Het is moeilijk om zelfs voorbij de titel van “The Great Cat Massacre,” alleen om te beseffen dat (nee, het is niet een slimme woordspeling) het is legitiem over een kat bloedbad. Er werden een aantal interessante punten gemaakt over symboliek die wijzen op een grotere culturele opvatting, maar ik denk dat ik de neiging om het eens met Roger Chartier ‘ s kritiek dat een verhaal niet een cultureel fenomeen te maken.

toen ik klaar was met de Geertz artikelen, voelde ik me alsof de take away les voor de dag was van de verantwoordelijkheid van de historicus om het bewijs goed te meten en te interpreteren. Cultuurgeschiedenis kan een geweldig instrument zijn, net als de sociale geschiedenis, maar als we te veel op één ding vertrouwen, lopen we het risico een modern gezichtspunt op te leggen aan een verleden tijd. De moraal van het verhaal: besteed veel aandacht aan uw bronnen en zet ze in gesprek met andere historische verslagen om een vollediger beeld van het verleden te bieden. Het is een delicaat proces om zeker te zijn, maar de resultaten zijn het waard.