wanneer we het woord tragedie gebruiken om een toneelstuk van Shakespeare te beschrijven, verwijzen we vooral naar de benaming ervan in de eerste Folio, die Shakespeares oeuvre verdeelde in drie genres: tragedie, komedie en geschiedenis. In Shakespeare ‘ s tijd, de term “tragedie” werd het meest nauw verbonden met een reeks van dramatische conventies vastgesteld door de oude Grieken en meest beroemde getheoretiseerd door Aristoteles in zijn poëtica. Volgens Aristoteles moet een tragedie zich richten op een protagonist van adellijke afkomst, zoals een prins of een koningin. Hoewel hoog geboren, de protagonist van een tragedie heeft wat Aristoteles noemde hamartia, of een tragische fout. Een tragische fout is een negatieve karaktertrek, zoals overmatige trots of jaloezie, die ervoor zorgt dat de protagonist een gevaarlijk pad volgt in het nastreven van iets wat ze niet zouden moeten willen. Langs dit pad maakt de protagonist beoordelingsfouten die chaos in hun gemeenschap brengen, wat resulteert in eigen isolatie, lijden en uiteindelijke ondergang van de protagonist. Typisch in tragedie herkent de protagonist hun fouten, maar alleen als het te laat is. De oude Grieken geloofden dat tragedie een sociale waarde had omdat het publiek nauw deelt in het lijden van de held en, als het drama voorbij is, een emotionele bevrijding ervaart die bekend staat als catharsis.net als de klassieke Griekse tragedies, zijn Shakespeare ‘ s tragedies bijna altijd voorzien van een nobele held die een fout maakt, met desastreuze gevolgen voor zowel de held als de grotere gemeenschap. King Lear, bijvoorbeeld, vertelt het verhaal van een gerespecteerde heerser die een onredelijk verlangen heeft voor zijn dochters om hun onvoorwaardelijke liefde voor hem uit te drukken. Niet in staat om door de leugens van zijn oudste dochters heen te kijken, maakt hij de verschrikkelijke fout om zijn koninkrijk aan de verkeerde erfgenamen na te laten. Lear ‘ s beoordelingsfout veroorzaakt veel lijden, en tegen de tijd dat hij zijn fout beseft zijn er veel mensen gestorven, waaronder Cordelia, zijn enige eerlijke dochter. Geconfronteerd met zijn ondergang, sterft Lear zelf van verdriet. Net als Lear lijden veel van Shakespeare ‘ s andere tragische helden aan symbolische blindheid. Othello ‘ s blindheid voor kwaadwilligheid van een vijand leidt hem naar de vijand meer vertrouwen dan zijn eigen vrouw. Macbeth’ s blindheid voor de Betekenis van de profetieën van de heksen overtuigt hem dat hij onoverwinnelijk is. In beide gevallen leidt het onvermogen van de protagonisten om de waarheid te onderscheiden tot wijdverbreide verwarring en meervoudige sterfgevallen—waaronder die van zichzelf.hoewel Shakespeare werd beïnvloed door de normen van de Griekse tragedie, houden zijn tragedies zich niet formulair aan de normen van de Griekse tragedie. Voor een ding, Shakespeare ‘ s tragedies bevatten vaak veel elementen meer typisch voor komedie. Dit schenkt Shakespeare tragedies zoals Hamlet met meer psychologische complexiteit en emotionele verscheidenheid dan traditionele Griekse tragedies. Shakespeare geeft ook traditionele tragische thema ‘ s een nieuwe draai. Denk aan het thema van het lot. In conventionele tragedies speelt het lot vaak een belangrijke rol bij het bepalen van de acties van de held. Shakespeare gebruikt het lot zeker als thema in zijn tragedies, maar soms in onverwachte vormen. In Macbeth, bijvoorbeeld, neemt het lot een bovennatuurlijke vorm aan in het trio van profeterende heksen. Shakespeare compliceert ook het thema van het lot door de nadruk op de innerlijke onrust van de protagonisten meer dan het spel van externe krachten. In Romeo en Julia, hoewel de beroemde geliefden worden beschreven als “star-crossed” en dus gemarkeerd voor een tragisch lot, blijft het discutabel of ze een fatale fout hebben gemaakt die leidde tot hun ondergang, of dat hun tragische einde vertegenwoordigen de offers die nodig zijn om de strijdende Montagues en Capulets om de dwaasheid van hun vete te erkennen. Dergelijke complicaties maken het onduidelijk of Shakespeare ‘ s tragedies bieden dezelfde soort catharsis die Griekse tragedies werden gezegd te bieden.Shakespeare ‘ s Tragedies: Titus Andronicus, Romeo en Julia, Julius Caesar, Hamlet, Othello, King Lear, Troilus en Cressida, Macbeth, Antony en Cleopatra, Timon van Athene, Coriolanus, Cymbeline