konserwy zostały po raz pierwszy wynalezione w 1810 roku przez francuskiego szefa kuchni Nicolasa Apperta. W ten sposób zażądał od francuskiego wojska nagrody w wysokości 12 000 franków, którą zaoferowano każdemu, kto mógłby wymyślić rozwiązanie dotyczące przechowywania żywności dla armii.

Appert wpadł na pomysł, aby włożyć jedzenie do zakorkowanych szklanych butelek, zanurzyć je we wrzącej wodzie i przenieść jedzenie do szczelnych pojemników. Co ciekawe, Appert nie do końca wiedział, jak ten proces działa, tylko że powietrze powodowało szybsze psowanie żywności. Konserwy zostały opatentowane jeszcze w tym samym roku przez Anglika Petera Duranda, który jako pierwszy przechowywał żywność w metalowych pojemnikach zamiast szkła.

Kiedy po raz pierwszy powstały metalowe puszki Duranda, pojawiło się wiele trudności, zarówno przy produkcji, jak i otwieraniu puszek. Maszyny i fabryki, które miały tworzyć puszki, wciąż ewoluowały, a ich wyprodukowanie zajęło im o wiele więcej czasu (i metalu), niż by sobie życzyli. Puszki były pierwotnie wykonane z kutego żelaza i miały grubość do 3/16″. Były tak twarde, że oficjalne wskazówki producentów dotyczące ich otwierania obejmowały młotek i dłuto.

te żelazne puszki były na tyle nieporęczne, że trochę czasu zajęło jedzenie w puszkach jako tanie, wygodne źródło żywności. Do czasu nadejścia lat pięćdziesiątych XIX wieku zaczynały stawać się lżejsze i cieńsze, używając stali jako głównego materiału. Ponieważ puszki stały się cieńsze, w końcu można było przebić pokrywy bez użycia ciężkich narzędzi. Amerykański wynalazca Ezra Warner wykorzystał okazję i wynalazł pierwszy w historii otwieracz do puszek, choć nie obyło się to bez problemów.

w latach następujących po wynalazku Warner, wielu innowatorów zamieniło nasze puszki i otwieracze do puszek z nieporęcznych, nieporęcznych bałaganów w szybkie, niezawodne i bezpieczne przedmioty, z których regularnie korzystamy dzisiaj.