wiele znanych narzędzi i materiałów stolarskich ma starożytne korzenie . Jak wskazuje autor Witold Rybczyński w swoim wciągającym jednym dobrym zakręcie: Historia naturalna śrubokręta i śruby (Touchstone Books, 2000), kwadraty, linie pionu, linie kredowe, poziomy i piły zębate były dobrze znane budowniczym egipskich piramid. Dłuta, Siekiery, Młoty i gwoździe pochodzą co najmniej z epoki brązu. Rzymianie wynaleźli samolot i kute żelazne gwoździe, a także polegali na nakrętkach i śrubach do montażu przenośnych drewnianych ram A używanych do podnoszenia ciężkich przedmiotów.

jakoś jednak Rzymianie nigdy nie opracowali śruby. Pierwsze znane przykłady zdają się pochodzić z XV wieku, kiedy zbrojarze i rusznikarze używali ich do mocowania metalowych części mechanicznych wczesnej broni palnej do drewnianych kolb. Ponieważ śruby były wykonywane ręcznie i nie były powszechne, śrubokręty (lub „śruby obrotowe”, jak nazywano je aż do XIX wieku) najwyraźniej nie były traktowane zbyt poważnie. Opisując jeden z najwcześniejszych znanych wkrętaków – który pojawił się na kombinowanym narzędziu zbrojarza, który zawierał również młotek, przecinak do drutu i ściągacz do paznokci – Rybczyński zauważa niestety, że „przypomina rodzaj domowego gadżetu gimcrack sprzedawanego przez Hammachera Schlemmera.”

powszechne stosowanie śrub do stolarki stało się praktyczne dopiero po 1760 roku, kiedy dwaj angielscy bracia, Job I William Wyatt, opatentowali pierwszą maszynę do produkcji śrub. Fabryka Wyattów była złą wiadomością dla klasy robotników zwanych „dźwigarami”, którzy wcześniej pracowali w swoich Chałupach mozolnie ręcznie składając nici na wykrawane przez miejscowych kowali wykrawacze. Ale oznaczało to więcej i lepszą pracę dla stolarzy wykończeniowych-zwłaszcza w połączeniu z masowo produkowanym zawiasem doczołowym, kolejną innowacją, która pojawiła się mniej więcej w tym samym czasie. W przeciwieństwie do wcześniejszych zawiasów taśmowych, które były z grubsza przymocowane za pomocą zaciskanych gwoździ, nowsze zawiasy doczołowe wymagały umiejętnego dopasowania i musiały być przykręcone na miejscu.

kolejne innowacje. Śruby wykonane maszynowo miały tępe końce aż do 1859 roku, kiedy to mechanik Z Providence, R. I., Cullen Whipple opatentował metodę produkcji spiczastych śrub. Kilkadziesiąt lat później kanadyjski wynalazca Peter L. Robertson i Amerykanin Henry L. Phillips osobno udoskonalili drugi koniec śruby, zastępując tradycyjny otwór kwadratowym gniazdem-nadal znanym jako głowica Robertsona – i znanym w kształcie krzyża wgłębieniem głowicy Phillipsa. W latach 50. inżynier Ochrony Przeciwpożarowej z Illinois Paul Quigg i zespół współpracowników z U. S. Gipsum Corp. udoskonalił śrubę do płyt gipsowo-kartonowych.

krótko mówiąc, śruba w ciągu ostatnich 600 lat nadrobiła swój późny start. Czytając książkę Rybczyńskiego uderza żmudna, przyrostowa natura wynalazku – nawet wtedy, gdy wynaleziony przedmiot jest tak skromny i pozornie prosty jak zwykła śruba. To sprawia, że zastanawiasz się: jakie inne oczywiste pomysły na sprzęt pływają tam, jak dotąd niezauważone? Czy przyszli stolarze będą łączyć kawałki drewna z jakimś łącznikiem, który jest tak daleko zaawansowany poza śrubą, jak śruba jest z gwoździa?