CaribbeanEdit

przemyt benzyny w rzece Limón, Stan Zulia, Wenezuela

w związku z kryzysem w Boliwariańskiej Wenezueli, kwestie piractwa powróciły na Karaiby w 2010 roku, przy czym wzrost liczby piratów był porównywany do piractwa u wybrzeży Somalii ze względu na podobne społeczno-ekonomiczne pochodzenie. W 2016 roku byli rybacy stali się piratami, pojawiającymi się w stanie Sucre, z atakami odbywającymi się codziennie i wielokrotnymi zabójstwami. W 2018 roku, gdy Wenezuelczycy stali się coraz bardziej zdesperowani, pojawiły się obawy, że Wenezuelscy Piraci rozprzestrzenią się po wodach karaibskich.

Falcon LakeEdit

piractwo na Falcon Lake obejmuje przestępstwa na granicy Stanów Zjednoczonych i Meksyku na Falcon Lake. Jezioro jest zbiornikiem o długości 100 km, zbudowanym w 1954 roku i stanowi znany szlak przemytu narkotyków.

wojna między rywalizującymi kartelami narkotykowymi o kontrolę nad jeziorem rozpoczęła się w marcu 2010 roku i doprowadziła do serii napadów z bronią w ręku i strzelanin. Wszystkie ataki zostały przypisane kartelowi Los Zetas i miały miejsce głównie po meksykańskiej stronie zbiornika, ale w zasięgu wzroku wybrzeża Teksasu. Tak zwani Piraci obsługują „floty” małych łodzi, których celem jest łapanie rybaków i przemyt narkotyków.

o ile wydarzenia zostały nazwane potocznie piractwem, wszystkie wody Falcon Lake są uważane za Amerykańskie lub Meksykańskie wody terytorialne i dlatego technicznie nie są piractwem na mocy art. 101 Konwencji ONZ o prawie morza.

Zatoka Gwinejskaedytuj

przypadki wandalizmu rurociągów przez piratów w Zatoce Gwinejskiej, 2002-11.

piractwo w Zatoce Gwinejskiej dotyka wielu krajów Afryki Zachodniej, a także szerszej społeczności międzynarodowej. Do 2011 r. stała się kwestią o globalnym zasięgu. Piraci w Zatoce Gwinejskiej są często częścią silnie uzbrojonych przedsiębiorstw przestępczych, które stosują brutalne metody kradzieży ładunków naftowych. W 2012 r. międzynarodowe biuro Morskie, Oceans Beyond piractwo i program humanitarnego reagowania na piractwo morskie poinformowały, że liczba ataków na statki dokonywanych przez piratów z Afryki Zachodniej osiągnęła najwyższy poziom na świecie-w ciągu roku zaatakowano 966 marynarzy.

piractwo w Zatoce Gwinejskiej ewoluowało w ciągu pierwszej dekady stulecia. Od pewnego czasu w Nigerii zagrożone były mniejsze statki przewożące pracowników i materiały należące do firm naftowych zaangażowanych w poszukiwanie ropy naftowej. Z czasem Piraci stali się bardziej agresywni i lepiej uzbrojeni. Od 2014 r. ataki piratów w Afryce Zachodniej mają miejsce głównie na wodach terytorialnych, terminalach i portach, a nie na pełnym morzu. Ten incydent utrudnia interwencję międzynarodowych sił morskich. Piraci w regionie prowadzą dobrze finansowany przemysł przestępczy, w tym ugruntowane sieci dostaw. Często są częścią silnie uzbrojonych i wyrafinowanych przedsiębiorstw przestępczych, które coraz częściej wykorzystują statki macierzyste do przeprowadzania ataków. Głównym celem miejscowych piratów jest kradzież ładunków naftowych. W związku z tym nie przywiązują one zbyt dużej wagi do przetrzymywania członków załóg oraz ładunków innych niż ropopochodne i statków dla okupu. Ponadto piraci w Zatoce Gwinejskiej są szczególnie znani ze swoich brutalnych sposobów działania, które często obejmują porwanie, Torturowanie i zastrzelenie załogantów. Uważa się, że coraz bardziej brutalne metody stosowane przez te grupy są częścią przyjętego przez nie świadomego „modelu biznesowego”, w którym przemoc i zastraszanie odgrywają główną rolę.

do 2010 roku do Międzynarodowej Organizacji Morskiej ONZ zgłoszono 45, a do 2012 roku 120 incydentów. Jednak wiele wydarzeń nie jest zgłaszanych. Akty piractwa zakłócają uzasadnione interesy handlowe dotkniętych nimi krajów, takich jak Benin, Togo, Wybrzeże Kości Słoniowej, Ghana, Nigeria i Demokratyczna Republika Konga. Na przykład w 2012 r.odnotowano spadek handlu głównym portem Beninu, portem Kotonu, o 70 procent. Koszt piractwa w Zatoce Gwinejskiej z powodu kradzieży towarów, bezpieczeństwa i ubezpieczenia został oszacowany na około 2 miliardy dolarów. Według Control Risks Group, pirackie ataki w Zatoce Gwinejskiej do połowy listopada 2013 r.utrzymały się na stałym poziomie około 100 prób porwań w ciągu roku, co stanowi trzecią pozycję za Azją Południowo-Wschodnią.

Ocean Indyjski

zakres ataków piratów na statki żeglugowe na Oceanie Indyjskim w latach 2005-2010.

piractwo na Oceanie Indyjskim stanowi zagrożenie dla żeglugi międzynarodowej od początku somalijskiej wojny domowej na początku lat 90. XX wieku.od 2005 roku wiele organizacji międzynarodowych wyraziło zaniepokojenie wzrostem liczby aktów piractwa. Piractwo utrudniło dostarczanie przesyłek i zwiększyło koszty wysyłki, kosztując szacunkowo od 6,6 do 6 USD.9 mld rocznie w światowym handlu według Oceans Beyond piractwo (OBP). Według niemieckiego Instytutu Badań Ekonomicznych (DIW), wokół piractwa powstał również prawdziwy przemysł profiterów. Firmy ubezpieczeniowe znacznie zwiększyły swoje zyski z ataków piratów, ponieważ w odpowiedzi firmy ubezpieczeniowe zwiększyły stawki składek.

Combined Task Force 150, wielonarodowa koalicyjna grupa zadaniowa, przejęła rolę walki z piractwem poprzez utworzenie morskiego obszaru patrolowego bezpieczeństwa (MSPA) w Zatoce Adeńskiej i Kanale Guardafui. We wrześniu 2012 r. nastąpił podobno koniec okresu rozkwitu piractwa na Oceanie Indyjskim. Według Międzynarodowego Biura morskiego ataki piratów do października 2012 r.spadły do sześcioletniego minimum, a w trzecim kwartale zaatakowano tylko jeden statek w porównaniu do trzydziestu sześciu w tym samym okresie w 2011 r. Do grudnia 2013 roku Amerykańskie Biuro wywiadu marynarki wojennej poinformowało, że tylko 9 statków zostało zaatakowanych w ciągu roku przez piratów, bez udanych porwań. Ryzyko związane z kontrolą przypisało ten 90-procentowy spadek aktywności pirackiej w porównaniu z analogicznym okresem w 2012 r.przyjęciu najlepszych praktyk zarządzania przez właścicieli statków i załogi, uzbrojonej prywatnej ochronie na statkach, znaczącej obecności Marynarki Wojennej oraz rozwojowi lądowych sił bezpieczeństwa.

Cieśnina MalaccaEdit

Cieśnina Malacca była głównym obszarem działalności pirackiej.

Piraci w Cieśninie Malakka w pobliżu Indonezji są zwykle uzbrojeni w broń, noże lub maczety. Wiele doniesień o atakach mogło pozostać niezgłoszonych, ponieważ firmy boją się piratów atakujących je częściej, ponieważ firma poinformowała władze. Piraci w tym rejonie atakują również statki w nocy. Jeśli statki biją na alarm, Piraci zwykle wychodzą bez konfrontacji z załogą. Piraci w Cieśninie singapurskiej atakują nocą, podczas gdy statki są w toku lub zakotwiczone.

według grupy Control Risks, ataki piratów w Cieśninie Malakka osiągnęły do połowy listopada 2013 roku najwyższy poziom, przewyższając ataki w Zatoce Gwinejskiej.