Rhythm and blues
Prekursoryedytuj
wielka migracja Afrykanów do miejskich ośrodków przemysłowych Chicago, Detroit, Nowego Jorku, Los Angeles i innych miejsc w latach 20.i 30. stworzyła nowy rynek dla jazzu, bluesa i pokrewnych gatunków muzycznych. Te gatunki muzyki były często wykonywane przez pełnoetatowych muzyków, pracujących samodzielnie lub w małych grupach. Prekursorzy rhythm and bluesa wywodzili się z jazzu i bluesa, które pokrywały się w późnych latach 20. i 30.XX wieku poprzez pracę muzyków takich jak Harlem Hamfats, z ich hitem „Oh Red” z 1936 roku, a także Lonnie Johnson, Leroy Carr, Cab Calloway, Count Basie i T-Bone Walker. Coraz większy nacisk kładziono również na gitarę elektryczną jako instrument prowadzący, a także fortepian i saksofon.
pod koniec lat 40.XX wieku
w 1948 R. RCA Victor promowała black music pod nazwą „Blues and Rhythm”. W tym samym roku Louis Jordan zdominował pierwszą piątkę listy R&listy B z trzema piosenkami, a dwie z pięciu piosenek były oparte na rytmach boogie-woogie, które zyskały na znaczeniu w latach 40. XX wieku.zespół Jordan, Tympany Five (założony w 1938 roku), składał się z niego na saksofonie i wokalu, wraz z muzykami na trąbce, saksofonie tenorowym, pianinie, basie i perkusji. Lawrence Cohn opisał muzykę jako”bardziej ziarnistą niż jego jazzowy blues z epoki boogie”.: 173 Robert Palmer opisał ją jako „Urban, rocking, Jazz-based music with a heavy, natarczywy beat”. Muzyka Jordana, wraz z muzyką Big Joe Turnera, Roya Browna, Billy ’ ego Wrighta i Wynonie Harris, jest obecnie określana jako jump blues. Już Paul Gayten, Roy Brown i inni mieli przeboje w stylu określanym obecnie jako rhythm and blues. W 1948 r. remake utworu „Good Rockin’ Tonight” Browna z 1947 r. osiągnął drugie miejsce na listach przebojów, po „Long Gone” lidera zespołu Sonny ’ ego Thompsona na pierwszym miejscu.
w 1949 roku termin „Rhythm and Blues” zastąpił kategorię Billboard Harlem Hit Parade. Również w tym samym roku utwór” The Huckle-Buck”, nagrany przez lidera zespołu i saksofonistę Paula Williamsa, był numerem jeden R&B, pozostając na szczycie list przebojów przez prawie cały rok. Napisany przez Muzyka i aranżera Andy ’ ego Gibsona utwór został opisany jako „dirty boogie”, ponieważ był ryzykowny i Sprośny. Koncerty Paula Williamsa i jego Hucklebuckerów były spoconymi rozrzutnymi romansami, które zostały zamknięte więcej niż jeden raz. Ich teksty, autorstwa Roya Alfreda (który później był współautorem przeboju „(The) Rock and Roll Waltz ” z 1955 roku), były lekko sugestywne seksualnie, a jeden nastolatek z Filadelfii powiedział: „Hucklebuck był bardzo paskudnym tańcem”. Również w 1949 roku nowa wersja bluesowej piosenki z lat 20.,” Ain 't Nobody’ s Business „była hitem numer cztery dla Jimmy’ ego Witherspoona, a Louis Jordan i Tympany Five po raz kolejny znaleźli się w pierwszej piątce z”Saturday Night Fish Fry”. Wiele z tych hitów zostało wydanych przez nowe niezależne wytwórnie płytowe, takie jak Savoy (założona w 1942), King (założona w 1943), Imperial (założona w 1945), Specialty (założona w 1946), Chess (założona w 1947) i Atlantic (założona w 1948).
afro-kubański wpływ rytmicznyedit
Muzyka afroamerykańska zaczęła zawierać Afro-kubańskie motywy rytmiczne w 1800 roku z popularnością kubańskiej contradanza (znanej poza Kubą jako habanera). Rytm habanera można traktować jako połączenie tresillo i backbeat.
przez ponad ćwierć wieku, w którym formowały się i rozwijały cakewalk, ragtime i proto-jazz, kubański gatunek habanera był stale obecny w afroamerykańskiej muzyce popularnej. Pionier jazzu Jelly Roll Morton uważał rytm tresillo / habanera (który nazwał hiszpańskim odcieniem) za istotny składnik jazzu. Istnieją przykłady rytmów przypominających tresillo w niektórych afroamerykańskich muzyce ludowej, takich jak klaskanie ręką i deptanie Stóp W krzyku pierścieniowym, po wojnie secesyjnej drum i muzyka fife oraz muzyka nowej linii Orleanu. Wynton Marsalis uważa tresillo za New Orleans „clave” (chociaż technicznie wzór to tylko połowa clave). Tresillo jest najbardziej podstawową komórką rytmiczną o podwójnym pulsie w tradycjach muzycznych Afryki Subsaharyjskiej, a jej zastosowanie w muzyce afroamerykańskiej jest jednym z najjaśniejszych przykładów afrykańskiej retencji rytmicznej w Stanach Zjednoczonych. Użycie tresillo było stale wzmacniane przez kolejne fale muzyki kubańskiej, które zostały przyjęte do północnoamerykańskiej kultury popularnej. W 1940 roku Bob Zurke wydał „Rhumboogie”, boogie-woogie z linią basu tresillo i tekstami dumnie deklarującymi przyjęcie rytmu kubańskiego:
Harlem 's got a new rhythm, man it’ s burning up the dance floors because it ’ s so hot! Pobrali trochę rhumby i dodali boogie-woogie, a teraz zobacz, co mają! Rhumboogie, to nowe dzieło Harlemu z kubańską synkopacją, to zabójca! Posadź obie stopy z każdej strony. Niech twoje biodra i ramiona ślizgają się. Następnie odrzuć swoje ciało i jedź. Nie ma to jak rhumbaoogie, rhumboogie, boogie-woogie. W Harlemie lub Hawanie możesz pocałować starą sawannę. To zabójca!
mimo, że pochodzi z metropolii u ujścia rzeki Mississippi, New Orleans blues, ze swoimi Afro-karaibskimi cechami rytmicznymi, różni się od brzmienia bluesa Delty Mississippi. Pod koniec lat 40. muzycy z Nowego Orleanu byli szczególnie otwarci na wpływy kubańskie właśnie w czasie, gdy R&B powstawał po raz pierwszy. Pierwsze użycie tresillo w R&B miało miejsce w Nowym Orleanie. Robert Palmer wspomina:
Nowy Orleański producent Dave Bartholomew po raz pierwszy wykorzystał tę postać (jako Riff sekcji saksofonowej) na swojej własnej płycie „Country Boy” z 1949 roku, a następnie pomógł uczynić ją najczęściej używanym rytmicznym wzorem w rock 'n’ rollu z lat 50. Na licznych nagraniach Fats Domino, Little Richarda i innych Bartholomew przypisywał ten powtarzający się trzydźwiękowy wzór nie tylko basowi strunowemu, ale także gitarom elektrycznym, a nawet saksofonowi barytonowemu, tworząc bardzo ciężkie dno. Przypomina sobie, że po raz pierwszy usłyszał postać-jako wzór basowy na kubańskiej płycie.
w wywiadzie z Palmerem w 1988 roku Bartłomiej (który miał pierwszy zespół R&B studio band) ujawnił, jak początkowo nałożył tresillo na swingowy rytm:
usłyszałem bas grający tę rolę na Płyta „rumba”. Na ” Country Boy 'u” miałem bas i perkusję grające prosty swingowy rytm i napisałem, że „rumba” Bass part for the saxes to play on top of the swing rhythm. Później, zwłaszcza po pojawieniu się rock 'n’ rolla, sprawiłem, że bas „rumby” był coraz cięższy. Będę miał strunowy bas, gitarę elektryczną i baryton.
Bartłomiej odniósł się do kubańskiego syna przez błędną rumbę, powszechną praktykę tamtych czasów. „Blue Monday” Fats Domino, wyprodukowany przez Bartholomew, jest kolejnym przykładem klasycznego użycia tresillo w R&B.” Oh Cubanas „Bartholomew’ A Z 1949 roku to próba połączenia muzyki afroamerykańskiej i Afro-kubańskiej. Słowo mambo, większe niż jakikolwiek inny tekst, jest umieszczone w widocznym miejscu na płycie. W swojej kompozycji „Misery”nowojorski pianista profesor Longhair gra w lewej ręce postać habanery. Zręczne użycie trojaczków jest charakterystyczne dla stylu Longhair.
Gerhard Kubik zauważa, że z wyjątkiem Nowego Orleanu, wczesny blues nie miał skomplikowanych polirytmów i był „bardzo specyficzny brak asymetrycznych wzorców linii czasowych (wzorców kluczowych) w praktycznie całej muzyce afroamerykańskiej początku XX wieku … tylko w niektórych gatunkach Nowego Orleanu pojawia się od czasu do czasu nuta prostych wzorców linii czasowych w formie tzw. „stomp” lub refrenu stop-time. Nie funkcjonują one w taki sam sposób, jak afrykańskie linie czasowe.”Pod koniec 1940 roku zmieniło się to nieco, gdy dwukomórkowa struktura linii czasu została wprowadzona do bluesa. Muzycy z Nowego Orleanu, tacy jak Bartholomew i Longhair, włączyli kubańskie instrumenty, a także wzór clave i powiązane dwukomórkowe postacie w piosenkach takich jak „Carnival Day” (Bartholomew 1949) i „Mardi Gras In New Orleans” (Longhair 1949). Podczas gdy niektóre z tych wczesnych eksperymentów były niezręcznymi fuzjami, Elementy Afro-kubańskie zostały ostatecznie w pełni zintegrowane z brzmieniem Nowego Orleanu.
Robert Palmer donosi, że w latach 40.profesor Longhair słuchał i grał z muzykami z wysp i „wpadł pod urok płyt Mambo Pereza Prado.”Był szczególnie zakochany w muzyce Afro-kubańskiej. Michael Campbell stwierdza: „wpływ profesora Longhaira był … daleko idące. W kilku swoich wczesnych nagraniach profesor Longhair łączył Afro-kubańskie rytmy z rhythm and bluesem. Najbardziej wyraźny jest „Longhair’ s Blues Rhumba”, gdzie nakłada prosty blues z rytmem clave.”Specyficzny styl longhaira znany był lokalnie jako rumba-boogie. W swoim” Mardi Gras in New Orleans „pianista wykorzystuje motyw 2-3 clave onbeat/offbeat w boogie rumba”guajeo”.
synkopowane, ale proste poczucie podziału muzyki kubańskiej (w przeciwieństwie do wahanych podziałów) zakorzeniło się w Nowym Orleanie R&B w tym czasie. Alexander Stewart stwierdza, że popularny styl został przeniesiony z „Nowego Orleanu—przez muzykę Jamesa Browna, do muzyki popularnej lat 70.”, dodając: „Pojedynczy Styl rytmu & blues, który wyłonił się z Nowego Orleanu w latach po ii wojnie światowej, odegrał ważną rolę w rozwoju funku. W powiązanym rozwoju, podstawowe rytmy amerykańskiej muzyki popularnej przeszedł podstawowe, ale ogólnie nie potwierdzony przejście od triplet lub shuffle czuć parzyste lub proste ósemki. Jeśli chodzi o różne motywy funkowe, Stewart stwierdza, że ten model”… różni się od linii czasu (takich jak clave i tresillo) tym, że nie jest to dokładny wzór, ale bardziej luźna zasada organizacyjna.”
Johnny Otis wydał album R & B mambo” Mambo Boogie ” w styczniu 1951 roku, z udziałem congas, Maracas, claves i Mambo saxophone guajeos. Ike Turner nagrał” Cubano Jump ” (1954) instrumentalną gitarę elektryczną, zbudowaną wokół kilku figur 2-3 clave, zaadoptowanych z mambo. Hawkettowie w” Mardi Gras Mambo „(1955) (z wokalem młodego artysty Neville 'a) wyraźnie nawiązują do Pereza Prado w użyciu jego znaku towarowego” Unhh!”w przerwie po wstępie.
Ned Sublette stwierdza: „the electric blues cats byli bardzo dobrze świadomi muzyki latynoskiej, i na pewno było coś takiego jak rhumba blues; można usłyszeć Muddy Waters i Howlin’ Wolf grając go.”Cytuje również Otisa Rusha, Ike’ a Turnera i Raya Charlesa, jako R&B artystów, którzy wykorzystali to uczucie.
użycie clave w R&B zbiegło się z rosnącą dominacją backbeat i rosnącą popularnością muzyki kubańskiej w USA.w pewnym sensie clave może być destylowany do tresillo (trzy-side).
„Bo Diddley beat” (1955) jest prawdopodobnie pierwszą prawdziwą fuzją 3-2 clave i R&B / rock 'N’ roll. Bo Diddley podał różne relacje o pochodzeniu riffu. Sublette twierdzi: „w kontekście tamtych czasów, a zwłaszcza tych marakasów, „Bo Diddley” należy rozumieć jako zapis o zabarwieniu łacińskim. Odrzucony cut nagrany na tej samej sesji został zatytułowany tylko „Rhumba” na arkuszach utworów.”Johnny Otis'” Willie and the hand Jive „(1958) jest kolejnym przykładem udanej mieszanki 3-2 claves i R& B. Otis wykorzystał w utworze kubańskie Instrumenty claves i maracas.
Muzyka Afro-Kubańska była kanałem, dzięki któremu muzyka afroamerykańska została „ponownie Afrykanizowana” poprzez przyjęcie dwukomórkowych postaci, takich jak clave i Afro-kubańskich instrumentów, takich jak bęben conga, bongosy, marakasy i Klawy. Według Johna STORMA Robertsa R&B stał się narzędziem powrotu elementów kubańskich do masowej muzyki popularnej. Ahmet Ertegun, producent Atlantic Records, powiedział, że ” Afro-kubańskie rytmy dodały koloru i podniecenia do podstawowego napędu R&B.” jak zauważa jednak Ned Sublette: „do lat 60., kiedy Kuba stała się obiektem amerykańskiego embarga, które nadal obowiązuje do dziś, naród wyspiarski został zapomniany jako źródło muzyki. Zanim ludzie zaczęli mówić o rock and rollu jako o historii, kubańska muzyka zniknęła ze świadomości Ameryki Północnej.”
Od początku do połowy lat 50.XX wieku
początkowo tylko Afroamerykanie kupowali płyty R&B. Według Jerry ’ ego Wexlera z Atlantic Records, sprzedaż była zlokalizowana na rynkach afroamerykańskich; nie było białej sprzedaży ani białego słuchowiska radiowego. Na początku lat 50. coraz więcej białych nastolatków zaczęło poznawać R&B i kupować muzykę. Na przykład, 40% sprzedaży w 1952 roku w Dolphin ’ s of Hollywood record shop, mieszczącym się w afroamerykańskiej dzielnicy Los Angeles, było do białych. Ostatecznie białe nastolatki w całym kraju zwróciły swój muzyczny gust w stronę rhythm and bluesa.
Johnny Otis, który podpisał kontrakt z Savoy Records Z Newark, New Jersey, wyprodukował wiele przebojów R & B w 1951 roku, w tym: „Double Crossing Blues”, „Mistrustin’ Blues” i „Cupid’ s Boogie”, z których wszystkie trafiły na pierwsze miejsce w tym roku. Otis zdobył 10 punktów w pierwszej dziesiątce tego roku. Inne przeboje to: „Gee Baby”, „Mambo Boogie”i” All Nite Long”. The Clovers, kwintet składający się z kwartetu wokalnego z towarzyszącym gitarzystą, śpiewał charakterystycznie brzmiące połączenie bluesa i gospel, miał numer pięć przeboju roku z „Don’ t You Know I Love You” Na Atlantic. Również w lipcu 1951 w Cleveland, Ohio DJ Alan Freed rozpoczął nocny program radiowy o nazwie „The Moondog Rock Roll House Party” NA WJW (850 AM). Program Freeda był sponsorowany przez Freda Mintza, którego sklep z płytami r&B miał głównie afroamerykańską klientelę. Freed zaczął odnosić się do muzyki rhythm and bluesowej, którą grał jako „rock and roll”.
w 1951 roku Little Richard Penniman zaczął nagrywać dla RCA Records w stylu jump blues gwiazd późnych lat 40. Jednak dopiero, gdy w 1954 roku przygotował demo, które zwróciło uwagę Specialty Records, świat zaczął słyszeć jego nowy, uptempo, funky rhythm and blues, który katapultował go do sławy w 1955 roku i pomógł zdefiniować brzmienie rock 'n’ rolla. Następnie nastąpił gwałtowny rozwój hitów rhythm and bluesowych, począwszy od „Tutti Frutti” i „Long Tall Sally”, które miały wpływ na takich wykonawców jak James Brown, Elvis Presley i Otis Redding.
Ruth Brown w wytwórni Atlantic umieściła przeboje w top five każdego roku od 1951 do 1954 roku: „Teardrops from my eyes”, „five, ten, fifteen hours”, „(mama) He Treats Your Daughter Mean” i „What a dream”. „Shake a Hand” Faye Adams dotarła do drugiego miejsca w 1952 roku. W 1953 r&B kupując płytę publicznie, Willie Mae Thornton nagrała „Hound Dog” Leibera i Stollera jako trzeci hit tego roku. Ruth Brown była bardzo znana wśród żeńskich gwiazd R&B; jej popularność została najprawdopodobniej spowodowana „jej głęboko zakorzenionym przekazem wokalnym w afroamerykańskiej tradycji”, w tym samym roku grupa Orioles, Grupa doo-wop, miała #4 Przebój Roku z „Crying in The Chapel”.
Fats Domino znalazł się w pierwszej trzydziestce list przebojów w 1952 i 1953 roku, a następnie w pierwszej dziesiątce z utworem „Ain’ t that a Shame”. Ray Charles zdobył popularność w 1955 roku z utworem „I Got a Woman”. Big Bill Broonzy powiedział o muzyce Charlesa: „miesza bluesa z spirituals … Wiem, że to złe.”: 173
w 1954 roku utwór” Sh-Boom”stał się pierwszym przebojem, który przeszedł z listy R&B, by na początku roku trafić do pierwszej dziesiątki. Pod koniec roku, a w 1955 roku, „Hearts of Stone” zespołu The Charms znalazło się w pierwszej dwudziestce.
W Chess Records wiosną 1955 roku, debiutancka płyta Bo Diddleya „Bo Diddley”/”I’ m a Man” wspięła się na drugie miejsce na liście R&B i spopularyzowała autorski rhythm and blues clave oparty na vamp Bo Diddleya, który stał się podstawą rock and rolla.
na prośbę Leonarda Chess Z Chess Records, Chuck Berry przerobił melodię country fiddle z długą historią, zatytułowaną „Ida Red”. „Maybellene” był nie tylko trzecim hitem na R&B w 1955 roku, ale także dotarł do top 30 na listach przebojów pop. Alan Freed, który przeniósł się na znacznie większy rynek Nowego Jorku w 1954 roku, pomógł płycie stać się popularnym wśród białych nastolatków. Freed otrzymał od Szacha część zasług literackich w zamian za swoje działania promocyjne, co było wówczas powszechną praktyką.
R& B miał również silny wpływ na Rock and rolla według wielu źródeł, w tym Artykuł w Wall Street Journal w 1985 roku zatytułowany „Rock! It 's Still Rhythm and Blues”. W rzeczywistości autor stwierdził, że” dwa terminy były używane zamiennie”, aż do około 1957 roku. Inne źródła cytowane w artykule mówią, że rock and roll łączył R &B z muzyką pop i country.
Fats Domino nie był przekonany, że istnieje jakiś nowy gatunek. W 1957 roku powiedział: „To, co teraz nazywają rock’ n ’ rollem, to rhythm and blues. Gram w nią od 15 lat w Nowym Orleanie”. Według Rolling Stone ’ A ” jest to ważne oświadczenie … wszystkie rockery lat pięćdziesiątych, czarno-białe, country born I City bred, były zasadniczo pod wpływem R &B, czarnej muzyki popularnej końca lat czterdziestych i wczesnych lat pięćdziesiątych”.
pod koniec lat 50.XX wieku
w 1956 roku odbyła się trasa koncertowa R&B „Top Stars of ’56” tour, z headlinerami Alem Hibblerem, Frankiem Lymonem i nastolatkami oraz Carlem Perkinsem, którego „Niebieskie zamszowe buty” cieszyły się dużą popularnością wśród kupców muzycznych R&B. Niektórzy z wykonawców wykonujących projekt to Chuck Berry, Cathy Carr, Shirley& Lee, Della Reese, Sam „T-Bird” Jensen, The Cleftones i The Spaniels z Big Rockin’ Rhythm Band Illinois Jacquet. Miasta odwiedzone przez trasę objęły Kolumbię, Karolinę Południową, Annapolis, Maryland, Pittsburgh, Pensylwanię, Syracuse, Rochester i Buffalo, Nowy Jork i inne miasta. W Columbii koncert zakończył się niemal riot, gdy Perkins rozpoczął swoją pierwszą piosenkę jako akt zamykający. Perkins mówi: „to było niebezpieczne. Wiele dzieciaków zostało rannych.”. W Annapolis 70 000 do 50 000 osób próbowało uczestniczyć w wyprzedanym spektaklu z 8000 miejscami. Drogi były zatkane przez siedem godzin.Twórcy wykorzystali popularność muzyków „rhythm and blues „jako muzyków” rock N roll ” począwszy od 1956 roku. Little Richard, Chuck Berry, Fats Domino, Big Joe Turner, The Treniers, The Platters, The Flamingos, wszyscy pojawili się na dużym ekranie.
dwie płyty Elvisa Presleya znalazły się w pierwszej piątce w 1957 roku:”Jailhouse Rock”/”Treat Me Nice”na pierwszym miejscu i”All Shook Up” na piątym miejscu, co było bezprecedensowym przyjęciem nie-afroamerykańskiego artysty do kategorii muzyki znanej z tego, że jest tworzony przez czarnych. Nat King Cole, również pianista jazzowy, który miał dwa przeboje na listach przebojów we wczesnych latach 50. („Mona Lisa „na drugim miejscu w 1950 i” too Young”na pierwszym miejscu w 1951), miał rekord w pierwszej piątce R&B w 1958,”Looking Back”/”Do I Like it”.
w 1959 roku zadebiutowały dwie czarne wytwórnie płytowe, z których jedna odniosła ogromny sukces: Sar Sama Cooke 'a i Motown Records Berry’ ego Gordy ’ ego. Brook Benton był na szczycie R &listy przebojów B w 1959 i 1960 roku z jednym numerem jeden i dwoma hitami numer dwa. Benton miał w swoim głosie pewne ciepło, które przyciągało wielu słuchaczy, a jego ballady doprowadziły do porównań z takimi wykonawcami jak King Cole, Frank Sinatra czy Tony Bennett. Lloyd Price, który w 1952 roku miał Numer jeden przebój z „Lawdy Miss Clawdy” odzyskał dominację z wersją „Stagger Lee” na numer jeden i „Personality” na numer pięć w 1959 roku.
biały lider zespołu The Bill Black Combo, Bill Black, który pomógł rozpocząć karierę Elvisa Presleya i był basistą Elvisa w latach 50., był popularny wśród czarnych słuchaczy. Dziewięćdziesiąt procent jego sprzedaży pochodziło od czarnych ludzi, a jego” Smokie, Part 2 ” (1959) wspiął się na pierwszą pozycję na czarnych listach przebojów. Powiedziano mu kiedyś, że ” wiele z tych stacji nadal myśli, że jesteś czarną grupą, ponieważ dźwięk wydaje się funky i czarny.”Hi Records nie zawierało zdjęć Combo na wczesnych płytach.
1960s–1970sEdit
piąty hit Sama Cooke ’ a „chain Gang” wskazuje na R&B w 1960 roku, podobnie jak piąty hit pop rocker Chubby Checker „The Twist”. Na początku lat 60. Kategoria przemysłu muzycznego znana wcześniej jako rhythm and blues była nazywana muzyką soul, a podobna muzyka białych artystów była oznaczana jako blue eyed soul. W 1960 roku Motown Records wydało swój pierwszy milion sprzedających się singli z utworem „Shop Around” The Miracles, a w 1961 roku Stax Records wydało swój pierwszy przebój z utworem „Gee Whiz (Look at His Eyes)”Carli Thomas. Kolejny duży hit staxa, instrumentalny utwór Mar-Keys „Last Night” (również wydany w 1961 roku) wprowadził brzmienie raw Memphis soul, z którego Stax stał się znany. Na Jamajce r&B wpłynęło na rozwój ska. W 1969 black culture i rhythm and blues osiągnęły kolejne wielkie osiągnięcie, kiedy Grammy po raz pierwszy dodały kategorię Rhythm and Blues, dając uznanie akademickie tej kategorii.
do 1970 roku termin „rhythm and blues” był używany jako ogólne określenie dla soulu, funku i disco. Philadelphia International (The O ’ Jays, Harold Melvin & The Blue Notes, Jerry Bell, Archie Bell & The Drells i Billy Paul) I Hi Records (Al Green, O. V. Wright i Ann Peebles) wydali R&B hitów przez całą dekadę.
1980s do prezentacjiedit
Znajdź źródła: „Rhythm and blues – – Aktualności · gazety · książki · scholar * JSTOR (styczeń 2018) (dowiedz się, jak i kiedy usunąć ten Komunikat szablonu)
pod koniec lat 80.i na początku lat 90. hip-hop zaczął przyciągać wyobraźnię amerykańskiej młodzieży. R&B zaczął być homogenizowany, a grupa głośnych producentów odpowiedzialna za większość hitów R&B. Trudno było R&B artystom epoki sprzedawać swoją muzykę, a nawet słuchać jej z powodu wzrostu hip-hopu, ale niektórzy przyjęli obraz „hip-hopu”, byli reklamowani jako tacy i często przedstawiali raperów w swoich utworach. Sukces odnosili tacy artyści jak Usher, R. Kelly, Janet Jackson, TLC, Aaliyah, Destiny ’ s Child, Tevin Campbell i Mary J. Blige. L. A. Reid, CEO LaFace Records, był odpowiedzialny za niektóre z największych sukcesów R&B w latach 90.w postaci Ushera, TLC i Toni Braxton. Później Reid z powodzeniem wprowadził na rynek Boyz II Men. W 2004 roku 80% utworów, które znalazły się na szczycie listy R&B, znalazło się również na szczycie Hot 100. Okres ten był szczytem wszech czasów dla R&B i hip hopu na Billboard Hot 100 oraz w Top 40 Radio. Od około 2005 do 2013 r&B sprzedaż spadła. Jednakże; od 2010 Roku Hip-Hop zaczął czerpać z brzmienia R&B wybierając bardziej miękkie, gładsze brzmienie, zawierające Tradycyjne brzmienie R&B z raperami takimi jak Drake, który otworzył zupełnie nowe drzwi dla tego gatunku. Dźwięk ten zyskał na popularności i wywołał wielkie kontrowersje zarówno dla hip-hopu, jak i R&B.
Leave a Reply