dzieci jeżdżą autobusami, aby dostać się do szkoły od 1920 roku. ale praktyka stała się politycznie obciążona, gdy autobus desegregacyjny, począwszy od 1950 roku, próbował zintegrować szkoły.

przełomowe orzeczenie Sądu Najwyższego USA z 1954 r.w sprawie Brown v. Board of Education of Topeka, Kansas jednogłośnie uznało szkoły segregowane rasowo za niekonstytucyjne i naruszające klauzulę równości ochrony zawartą w 14 poprawce.

w takim przypadku jeden powód, Linda Brown, trzecioklasistka, została zmuszona przejść sześć przecznic, aby złapać autobus, aby zabrać ją do czarnej szkoły, mimo że biała Szkoła znajdowała się siedem przecznic od jej drzwi.

kilka lat później w niektórych dzielnicach rozpoczęto desegregację autobusów, aby zabierać czarnoskórych i latynoskich uczniów do białych szkół i przyprowadzać białych uczniów do szkół składających się z uczniów mniejszości. Kontrowersyjny program został opracowany w celu stworzenia bardziej zróżnicowanych sal lekcyjnych i bliskich braków osiągnięć i szans.

Charlotte Busing postrzegana jako sukces

w 1971 r.orzeczenie Sądu Najwyższego w sprawie Swann przeciwko Charlotte-Mecklenburg Board of Education jednogłośnie podtrzymało busing. Decyzja skutecznie przyspieszyła integrację szkoły, która powoli się zakorzeniła.

po orzeczeniu, integracja szkolna w Charlotte w Karolinie Północnej została uznana za sukces, a szkoły w całym kraju patrzyły na miasto jako przykład wdrożenia desegregacji.

badania Roslyn Mickelson, socjolog z University of North Carolina at Charlotte, wykazały, że w latach 1971-2002 większość uczniów z Charlotte-Mecklenburg Schools uczęszczała do szkół zdegregowanych rasowo, a osiągnięcia wszystkich uczniów poprawiły się.

„największym osiągnięciem Charlotte-Mecklenburg w ciągu ostatnich 20 lat nie jest imponująca Nowa Panorama miasta ani jego silna, rozwijająca się gospodarka”, zauważył artykuł z 1984 r.w Charlotte Observer. „Jego największym osiągnięciem są w pełni zintegrowane szkoły.”

protesty stały się gwałtowne w Bostonie

sąd nakazał busing w Bostonie, po tym jak amerykański sędzia okręgowy W. Arthur Garrity nakazał dezegregację Szkół Publicznych w mieście w czerwcu 1974. Protesty w New England City wybuchły i trwały miesiącami, czasami okazując się gwałtowne.

„więcej niż 400 nakazów sądowych będzie wymagane do realizacji planu autobusowego w ciągu następnej dekady,” Boston Globe poinformował w 2014 roku. „Tysiące uczniów uciekłoby ze szkół miejskich. Białe zapisy spadną. Edukacja nadal będzie cierpieć. Wielu z tych, którzy zostali wysłani do odległych szkół, porzuciło szkołę i nigdy jej nie ukończyło. Dziesiątki lat później gwałtowny początek ruchu autobusowego byłby powszechnie postrzegany jako najgorszy moment w historii miasta.”

Boston nie był pierwszym miastem, które doświadczyło zatracenia. Nakazane przez Sąd próby autobusów wywołały natychmiastowe protesty w całym kraju, począwszy od Nowego Jorku w 1957 roku, a skończywszy na miastach takich jak Baltimore, Maryland, Pontiac, Michigan i Louisville, Kentucky.

dobrowolne programy autobusowe szczyt w 1980 roku

programy autobusowe stały się dobrowolne w wielu społecznościach po przejściu ustawy o ogólnych przepisach edukacyjnych z 1974 roku, która zabrania federalnie przywłaszczanych funduszy na autobus. Berkeley w Kalifornii był jednym z miast, które kontynuowały dobrowolny program autobusowy. Plan, który skłonił przyszłą wiceprezydent Kamalę Harris-wówczas przedszkolankę-do uczęszczania do szkoły poza jej dzielnicą w 1969 roku, szybko zmienił rasistowską demografię szkół w mieście.

dobrowolne programy autobusowe kontynuowano w latach 70. i osiągnęły szczyt we wczesnych latach 80.tendencja do zwiększonej integracji zaczęła się jednak zmieniać w latach 90., kiedy to seria orzeczeń sądowych uwolniła okręgi szkolne od nakazanych przez Sąd planów desegregacji, uznając je za niepotrzebne.

sądy zaczęły nawet ograniczać lokalne, dobrowolne programy autobusowe. Wyrok Sądu Najwyższego z 2007 r. w sprawie rodziców zaangażowanych w Szkoły społeczne vs. Seattle School District # 1 ograniczył sposoby, w jakie okręgi mogą promować desegregację.

historycy mieszają się w spuściźnie Businga

w swojej książce, dlaczego Busing nie powiodło się: wyścig, Media i Narodowy opór wobec desegregacji szkolnej, Matthew Delmont, profesor historii w Dartmouth College, pisze, że problem kryzysu autobusowego nie dotyczył autobusów, ale „niekonstytucyjnej dyskryminacji rasowej w szkołach publicznych. … Sędziowie zarządzili „busing” jako środek zaradczy w północnych dzielnicach szkolnych, takich jak Boston, Denver, Detroit, Kansas City, Las Vegas, Los Angeles i Pontiac, którzy zostali uznani za winnych celowej segregacji de iure z naruszeniem Brown v. Zarząd i czternasta poprawka.”

Czarni liderzy byli mieszani w praktyce. Aktywista Jesse Jackson, urzędnicy NAACP i Amerykańska przedstawicielka Shirley Chisholm były wśród tych, którzy wspierali wysiłki i Politykę busingu. Jednak wielu czarnych nacjonalistów twierdziło, że zamiast tego należy skupić się na wzmacnianiu szkół w czarnych społecznościach.

sondaż Gallupa z lutego 1981 r.wykazał, że 60% czarnych Amerykanów było za busingiem, podczas gdy 30% było przeciw. Wśród ankietowanych białych 17 proc. opowiedziało się za busingiem, a 78 proc. było przeciw.

„To nie Autobus, to my” Jackson powiedział New York Times w 1981 roku. „Busing jest absolutnie słowem kodowym dla desegregacji. Siły, które w przeszłości były odpowiedzialne za segregację, są teraz proszone o to, aby były odpowiedzialne za desegregację.””

jednak niektórzy uczeni uważają desegregację za sukces. Badanie przeprowadzone w 2011 r. przez Ruckera Johnsona, profesora Uniwersytetu Kalifornijskiego, Goldman School of Public Policy w Berkeley, wykazało, że desegregacja szkolna znacznie zwiększyła osiągnięcia edukacyjne i zawodowe, jakość college ’ u i zarobki dorosłych czarnych studentów. Zmniejszyło to również prawdopodobieństwo uwięzienia i poprawiło stan zdrowia dorosłych. Wśród białych studentów Johnson stwierdził, że desegregacja nie miała wymiernego wpływu.

pomimo wyników, desegregacja pozostała ograniczona. W końcu, jak pisze Delmont, nakazany przez Sąd wysiłek, który dotyczył mniej niż 5 procent uczniów szkół publicznych w kraju, „nie udało się w pełni desegregować szkół publicznych, ponieważ urzędnicy szkolni, politycy, sądy i media informacyjne ceniły pragnienia rodziców bardziej niż prawa czarnych uczniów.”

obecnie wiele okręgów szkolnych w całym kraju pozostaje w dużej mierze wydzielonych. Według raportu organizacji non-profit z 2019 r., EdBuild, ponad połowa USA dzieci uczęszczają do szkół w okręgach, w których populacja studentów jest większa niż 75% biała lub więcej niż 75% Biała.