Ekonomia dobrobytu, dział ekonomii, który ma na celu ocenę polityki gospodarczej pod kątem ich wpływu na dobrobyt społeczności. XX wieku ugruntowała się jako dobrze zdefiniowana gałąź teorii ekonomii.

wcześniejsi pisarze wyobrażali sobie dobrobyt jako po prostu sumę satysfakcji wszystkich jednostek w systemie ekonomicznym. Późniejsi teoretycy stali się sceptyczni co do możliwości mierzenia satysfakcji nawet jednej osoby i twierdzili, że niemożliwe jest precyzyjne porównanie Stanów dobrego samopoczucia dwóch lub więcej osób. Mówiąc najprościej, nie można precyzyjnie utrzymać długoletniego założenia, że biedny człowiek czerpie więcej dodatkowej satysfakcji niż bogaty z jakiegokolwiek wzrostu dochodów.

na poziomie polityki społecznej oznaczało to, że nie można powiedzieć, aby środki redystrybucji zasobów z bogatych do biednych (jak w przypadku progresywnego opodatkowania dochodów) zwiększały sumę indywidualnych satysfakcji. Następnie opracowano nowe i bardziej ograniczone kryterium oceny polityki gospodarczej: jedna sytuacja ekonomiczna była oceniana jako lepsza od drugiej tylko wtedy, gdy co najmniej jedna osoba stała się lepsza, a nikt inny nie był gorszy. Alternatywnie, jedno państwo gospodarcze może być uznane za lepsze od poprzedniego, nawet jeśli niektórzy konsumenci byli gorsi, jeśli zyskowcy mogli zrekompensować przegranych i nadal być w lepszej sytuacji niż wcześniej. Nie byłoby jednak możliwości oceny spośród kilku alternatyw, z których wszystkie spełniały ten warunek.