przeciwciała diagnostyczne i prognostyczne

wiele testów przeciwciał może być przydatnych w opiece klinicznej.

topoizomeraza DNA i jest enzymem odpowiedzialnym za relaksację zwiniętego DNA. Przeciwciała anty-topoizomerazy I (zwane również przeciwciałami anty-Scl-70) są skierowane przeciwko różnym epitopom tego enzymu(Simon i wsp ., 2009). Chociaż są one uważane za wysoce specyficzne dla SSc, ostatnie badania wykazały obecność tych przeciwciał w surowicach rzadkich zdrowych pacjentów, a także pacjentów z toczniem rumieniowatym układowym (SLE) (do 25%) (Spencer-Green i wsp., 1997; Mahler et al., 2010). Przeciwciała anty-Scl-70 znajdują się w 30-40% dcSSc (Spencer-Green i wsp ., 1997; Derk i Jimenez, 2003) i <5% pacjentów z ograniczoną chorobą (stosując wysoce specyficzne testy). Pacjenci seropozytywni mają wyższy wskaźnik śmiertelności i są narażeni na zwiększone ryzyko wystąpienia powikłań, w tym zwłóknienia płuc i zajęcia serca (Murata i wsp ., 1998; Jacobsen et al., 2001). Poziom przeciwciał anty-Scl-70 koreluje z aktywnością choroby i wskaźnikiem skórnym (Hu i wsp., 2003).

przeciwciała Antycentromerowe (ACA) są bardziej specyficzne dla lcSSc i występują u 45-50% tych pacjentów (Castro i Jimenez, 2010), podczas gdy można je wykryć u ≤5% dcSSc (Steen i wsp., 1984). Rozpoznaje różne białka centromeryczne (np., CENP-A, – B, – C) (Derk and Jimenez, 2003). Fragmenty CENP-C generowane przez Granzyme B, a nie nienaruszona cząsteczka CENP-C, generowały przeciwciała o wyższym powinowactwie u pacjentów z niedokrwienną utratą cyfrową (Schachna i wsp ., 2002). Może to wskazywać, że proces apoptotyczny może ujawnić ukryte epitopy jako cele produkcji autoprzeciwciał. W produkcji ACA pośredniczy ludzki antygen leukocytów (HLA)-DRB1 i allele HLA-DQB1 (Mayes and Reveille, 2004).

pacjenci z dodatnim wynikiem ACA mają lepsze wyniki i niższą śmiertelność w porównaniu do pacjentów z anty-Scl-70 (Ho i Reveille, 2003). Ponadto seropozytywność ACA była niezależnym czynnikiem ochronnym dla śródmiąższowej choroby płuc, popartym badaniami radiologicznymi i fizjologicznymi(Kane et al., 1996; McNearney et al., 2007). Pacjenci seropozytywni wobec ACA mają więcej nawracających i ciężkich owrzodzeń na opuszkach palców i utratę na opuszkach palców w porównaniu z pacjentami seronegatywnymi ACA(Wigley i wsp ., 1992).

przeciwciała Przeciwhistonowe (AHA) to heterogeniczna Grupa przeciwciał skierowanych przeciwko różnym kompleksom i składnikom histonów. Przeciwciała IgM przeciwko H1 są związane z łagodnymi cechami klinicznymi SSc, podczas gdy przeciwciała IgG przeciwko wewnętrznym cząsteczkom rdzenia natywnego histonu, takim jak kompleksy zawierające H2B lub H2B, mogą być związane z ciężkim zaangażowaniem SSc w płuca, serce i nerki (Parodi et al., 1995; Hasegawa et al., 1998).

w różnych badaniach oceniano znaczenie kliniczne przeciwciał antynukleolowych w SSc. Przeciwciała skierowane przeciwko polimerazom RNA (przeciwciała anty-rnap) I, II i III są silnie związane z dcSSc (40%). Przeciwciała anty-RNAP III stwarzają szereg zagrożeń: twardzina nerek kryzys (33% są anty-rnap III dodatni), nadciśnienie układowe, zapalenie błony maziowej, zapalenie mięśni, przykurcz stawów, i nowotwór w ciągu 5 lat objawów skórnych (Mouth et al., 2011; Nikpour et al., 2011).

przeciwciała anty-polymyositis/scleroderma (anty-PM-Scl) są obecne u do 24% pacjentów z zespołem nakładania się polymyositis/SSc. Ci pacjenci wydają się być młodsi i mają zwłóknienie płuc i klakinozę, a także reagują na sterydy (Marguerie et al., 1992). Pacjenci z dodatnim wynikiem badania anty-PM-Scl przechodzą łagodny kurs; 10-letni skumulowany wskaźnik przeżycia wynosi 91% w porównaniu do 65% pacjentów z ujemnym wynikiem anty-PM-Scl (Koschik i wsp ., 2012).

RNAZA MRP i Rnaza P są małymi cząsteczkami nukleolarnymi rybonukleoproteinowymi (snoRNPs), które biorą udział w przetwarzaniu prekursorowego rybosomalnego RNA (pre-rRNA) i prekursorowego transferu RNA (pre-tRNA). Oba te snornpy zawierają antygeny Th/To (Van Eenennaam et al., 2002). Przeciw tym antygenom powstają przeciwciała anty-Th/To. Są one związane z lcSSc i wzajemnie się wykluczają z ACA (Kuwana et al., 2002). Co ciekawe, anty-Th/to pacjenci mają łagodniejsze skóry, naczyń, i przełyku zaangażowania niż lcSSc, którzy są ACA dodatni. Przeciwciała anty-Th/Do są również związane ze zwiększonym ryzykiem rozwoju PAH, włóknienia śródmiąższowego płuc, przełomu nerkowego, opuchniętych palców, zajęcia jelita cienkiego i niedoczynności tarczycy. Przeżycie jest niższe u tych pacjentów w porównaniu z pacjentami z dodatnim wynikiem ACA (Okano and Medsger, 1990; Mitri i wsp ., 2003; Grassegger et al., 2008).