Ellen Eugenia Johnson urodziła się w Monrovii, stolicy Liberii. Założona w XIX wieku przez wyzwolonych niewolników ze Stanów Zjednoczonych, Liberia jest najstarszą republiką w Afryce. Jego społeczeństwo od dawna było naznaczone napięciem między rdzenną ludnością a potomkami amerykańskich osadników. Troje dziadków Ellen Johnson było pochodzenia liberyjskiego; jej dziadek ze strony ojca był tradycyjnym wodzem ludu Gola. Jej dziadek ze strony matki był niemieckim kupcem, który opuścił kraj podczas I wojny światowej.

matka Ellen Johnson była nauczycielką, ojciec prawnikiem i pierwszym rdzennym Liberyjczykiem, który służył w legislaturze kraju, ciele od dawna zdominowanym przez potomków amerykańskich osadników. Jej rodzice przywiązywali dużą wagę do edukacji, a młoda Ellen otrzymała wykształcenie średnie w prestiżowym College of West Africa w Monrovii, stolicy kraju. Uniwersytet wydawał się logicznym kolejnym krokiem, ale w wieku 17 lat Ellen poślubiła Jamesa Sirleafa, młodego agronoma z dyplomem z University of Wisconsin.

z czterema synami urodzonymi w szybkim tempie, Ellen Johnson Sirleaf zadomowiła się w roli gospodyni domowej, podczas gdy wielu jej szkolnych przyjaciół rozpoczęło karierę zawodową. James Sirleaf pracował w Departamencie Rolnictwa Liberii. Aby zwiększyć dochody rodziny, Ellen Johnson Sirleaf pracowała jako księgowa w warsztacie samochodowym. Kiedy jej mężowi zaoferowano możliwość podjęcia studiów podyplomowych w Stanach Zjednoczonych, Sirleafowie zostawili swoje dzieci pod opieką dziadków i wspólnie odbyli podróż do Ameryki. Podczas gdy jej mąż ukończył studia na University of Wisconsin ’ s School of Agriculture, Ellen studiowała rachunkowość w Madison College of Business. Po powrocie do Liberii wznowił pracę w Departamencie Rolnictwa, a w 1965 wszedł do Departamentu Skarbu, znanego później jako Ministerstwo Finansów.

presja dwóch karier nadwyrężyła małżeństwo Sirleafów. Kiedy jej mąż stał się agresywny i obraźliwy, Ellen Johnson Sirleaf złożyła pozew o rozwód. Po rozwiązaniu małżeństwa kontynuowała edukację w Stanach Zjednoczonych, zdobywając dyplom z ekonomii na University of Colorado. W 1971 ukończyła studia magisterskie z zakresu administracji publicznej na John F. Kennedy School of Government Uniwersytetu Harvarda.

w następnym roku Ellen Johnson Sirleaf została asystentem Ministra Finansów w administracji prezydenta Liberii Williama Tolberta. Jej publiczna krytyka polityki administracyjnej, przy takich okazjach jak przemówienie inauguracyjne w College of West Africa, przyciągnęła uwagę narodu i wywołała tarcia między Johnsonem Sirleafem a jej przełożonymi. W połowie lat 70. odeszła z Ministerstwa, aby pracować dla Banku Światowego w Waszyngtonie, ale wróciła do Liberii w 1977 r., aby służyć jako wiceminister finansów. W 1979 roku niedobór ryżu sprowokował zamieszki na ulicach Monrovii. Środki represyjne ze strony rządu, mające na celu stłumienie przemocy, jeszcze bardziej rozpalały opinię publiczną i antagonizowały wykształconych członków rdzennej ludności kraju. Prezydent Tolbert zwolnił ministra finansów i mianował Ellen Johnson Sirleaf na jego miejsce; była pierwszą kobietą, która utrzymała to stanowisko w Liberii. Jako Minister finansów usiłowała przeprowadzić bardzo potrzebną reformę finansów kraju, ale długo utrzymujące się napięcia szybko się zagotowały.

12 kwietnia 1980 roku grupa podoficerów, dowodzona przez sierżanta Samuela Doe, dokonała zamachu stanu. Prezydent Tolbert i 26 jego zwolenników zostało zabitych w dniu zamachu stanu. Dziesięć dni później publicznie stracono 13 członków gabinetu Tolberta. Ellen Johnson Sirleaf i trzech innych ministrów zostało oszczędzonych, ale życie w Liberii wkrótce stało się niebezpieczne dla każdego, kto sprzeciwiał się Doe i jego sojusznikom. Johnson Sirleaf krótko pełnił funkcję prezesa Liberian Bank For Development and Investment (LBDI), ale jej sytuacja wkrótce stała się niemożliwa i uciekła z kraju. Przez krótki czas ponownie pracowała jako senior loan officer w Banku Światowym w Stanach Zjednoczonych, ale wkrótce wróciła do Afryki, jako wiceprezes biura Citicorp w Afryce w Nairobi w Kenii.

dążąc do międzynarodowej legitymizacji swojego reżimu, Samuel Doe zaplanował wybory w 1985 roku. Johnson Sirleaf powrócił do Liberii, aby kandydować na wiceprezydenta, ale wkrótce został aresztowany za krytykę skorumpowanego reżimu Doe. Skazano ją na 10 lat więzienia, ale międzynarodowe naciski zmusiły do ułaskawienia jej wkrótce. Mimo, ze jej nazwisko zostalo usuniete z glosowania na wiceprezydenta, Johnson Sirleaf zostal dopuszczony do kandydowania do Senatu. Późniejsze wybory były powszechnie postrzegane jako sfałszowane i chociaż Johnson Sirleaf zdobyła miejsce w Senacie, nie zgodziła się na to. W listopadzie 1985 została ponownie aresztowana i przetrzymywana do lipca następnego roku, po czym w tajemnicy opuściła kraj i podjęła pracę jako wiceprezes Banku HSBC Equator w Waszyngtonie.

Johnson Sirleaf rozpoczęła nowe życie w świecie poza Liberią, ale uważnie śledziła rozwój wydarzeń w swojej ojczyźnie. Po wielokrotnych próbach zamachu stanu przeciwko reżimowi Doe i pozasądowych zabójstwach przywódców opozycji, kraj popadł w przemoc międzyplemienną i wojnę domową. W 1989 były sojusznik Doe, Charles Taylor, stanął na czele zbrojnego powstania przeciwko reżimowi. Początkowo Johnson Sirleaf wspierał powstanie Taylora, ale brutalne metody rebeliantów wkrótce zraziły Johnsona Sirleafa i wielu innych Liberyjczyków. W 1990 roku Samuel Doe został schwytany w Monrovii przez grupę rebeliantów, którzy nagrywali i transmitowali jego tortury i egzekucję. Chociaż Taylor stał się najpotężniejszym z dowódców rebeliantów, nie był w stanie skonsolidować swoich rządów, a walki między rywalizującymi frakcjami trwały przez wiele lat.

w 1992 roku Johnson Sirleaf dołączył do Programu Narodów Zjednoczonych ds. rozwoju (UNDP). Jako pierwsza kobieta kierowała Programem Rozwoju ONZ dla Afryki, przez pięć lat pełniła funkcję asystenta administratora i dyrektora Biura Regionalnego UNDP Afryki, obejmując tytuł Asystenta Sekretarza Generalnego ONZ. W 1996 roku koalicja sąsiednich krajów Afrykańskich zmusiła walczące frakcje Liberyjskie do zgody na zawieszenie broni, a wybory krajowe zostały zaplanowane na następny rok.

Ellen Johnson Sirleaf wróciła do Liberii, aby kandydować na prezydenta, ale w atmosferze wciąż nawiedzonej przemocą poprzedniej dekady została zdecydowanie pokonana przez Charlesa Taylora. Reżim prezydenta Taylora okazał się skorumpowany i represyjny, a Johnson Sirleaf stał się jego najbardziej otwartym krytykiem i najbardziej widocznym orędownikiem reform w jej kraju. Kiedy prezydent Taylor zagroził jej śmiercią za sprzeciw wobec jego administracji, przeniosła się do sąsiedniego kraju Wybrzeża Kości Słoniowej, gdzie założyła firmę venture capital, Kormah Development and Investment Corporation, a także Measuagoon, organizację pozarządową zajmującą się rozwojem społeczności Liberii.

tymczasem generał Taylor pogrążył Liberię w wojnie z sąsiadami. Rebelianci i kontrrewolucjoniści rekrutowali dzieci do walki i popełniania okrucieństw, a kraj stanął na krawędzi rozpadu. Ataki uzbrojonych grup oporu, naciski ze strony społeczności międzynarodowej — i odważny, pokojowy opór kobiet z Liberii, masowa akcja na rzecz pokoju — doprowadziły ostatecznie do dymisji Taylora. W 2003 skompromitowany prezydent uciekł do Nigerii. Później został aresztowany za współudział w zbrodniach wojennych i zbrodniach przeciwko ludzkości. Międzynarodowy Trybunał Karny skazał Taylor w wieku 64 lat na 50 lat więzienia.

Ellen Johnson Sirleaf powróciła do Liberii w 2003 roku, by przewodniczyć Komisji ds. reformy zarządzania w rządzie przejściowym. Na tym stanowisku z powodzeniem przeniosła mechanizm sprawozdawczy Generalnej Komisji Rewizyjnej z kontroli władzy wykonawczej do władzy ustawodawczej, umożliwiając bardziej demokratyczny nadzór nad finansami kraju.

w 2005 roku Johnson Sirleaf zrezygnował z członkostwa w Komisji, aby zaakceptować kandydaturę Partii Jedności na prezydenta Liberii w pierwszych prawdziwie wolnych wyborach. Johnson Sirleaf zajął drugie miejsce w pierwszej turze głosowania, ale zwyciężył zdecydowanie, uzyskując 59 procent głosów. 16 stycznia 2006 Ellen Johnson Sirleaf została zaprzysiężona na 24. prezydenta Liberii. Jest pierwszą kobietą-głową państwa w historii Afryki.

Johnson Sirleaf spędził następne pięć lat naprawiając szkody wyrządzone przez 25 lat przemocy i niewłaściwego działania. Od szczytu dobrobytu, przed zamachem stanu z 1980 roku, Liberia stała się jednym z najbiedniejszych Narodów Świata, nękanym przez analfabetyzm, głód i pandemię bezrobocia. W pierwszych latach urzędowania Johnson Sirleaf negocjowała zniesienie międzynarodowych sankcji handlowych wobec Liberii i całkowite złagodzenie miażdżącego długu zagranicznego kraju.

rozporządzeniem wykonawczym Johnson Sirleaf ustanowił prawo do bezpłatnej, powszechnej edukacji elementarnej. Prezydent Johnson Sirleaf egzekwował również równe prawa dla kobiet, prawa, które były rutynowo ignorowane i nadużywane podczas chaotycznych lat wojny secesyjnej. Wśród innych projektów infrastrukturalnych jej administracja zbudowała ponad 800 mil dróg, przyciągając znaczne inwestycje zagraniczne w górnictwie, rolnictwie i leśnictwie, a także w poszukiwaniu ropy naftowej na morzu. Silny sojusznik Stanów Zjednoczonych, prezydent Johnson Sirleaf wygłosił przemówienie na wspólnej sesji Kongresu Stanów Zjednoczonych krótko po jej inauguracji. Liberia zdobyła również wsparcie ze strony Chin dla budowy nowego uniwersytetu narodowego. Prezydent Johnson Sirleaf przywiązywał dużą wagę do stosunków afrykańskich i regionalnych. Przewodniczy Unii rzeki Mano, wspierającej pokój i współpracę gospodarczą między sąsiednimi krajami Liberii, Sierra Leone, Gwinei i Wybrzeża Kości Słoniowej.

w 2010 roku magazyn Newsweek wymienił Johnsona Sirleafa jako jednego z „dziesięciu najlepszych przywódców na świecie”, podczas gdy The Economist nazwał ją „najlepszym prezydentem kraju, jakiego kiedykolwiek miał.”Babcia ośmiorga dzieci, prezydent Johnson Sirleaf, stała się popularnym symbolem demokracji i praw kobiet, nie tylko w swoim własnym kraju, ale w całej Afryce i krajach rozwijających się. W 2011 roku została laureatką Pokojowej Nagrody Nobla wraz z obrońcami praw kobiet Leymahem Gbowee z Liberii i Tawakkulem Karmanem z Jemenu. Komitet Noblowski uznał wkład Johnsona Sirleafa w ” zapewnienie pokoju w Liberii, promowanie rozwoju gospodarczego i społecznego oraz wzmacnianie pozycji kobiet.”Cztery dni po ogłoszeniu nagrody Nobla prezydent Johnson Sirleaf został wybrany na drugą sześcioletnią kadencję.

prezydent Johnson Sirleaf ustanowił nowy precedens dla afrykańskiego prezydenta, spełniając obietnicę przejścia na emeryturę po odbyciu dwóch pełnych kadencji. Odmówiła poparcia kandydatowi Partii Jedności, wiceprezydentowi Josephowi Boakaiowi, a zamiast tego poparła byłego przeciwnika, George ’ a Weah, emerytowaną gwiazdę piłki nożnej, która cieszyła się ogromną popularnością wśród liberyjskiej publiczności. Wybór Johnsona Sirleafa, George Weah, odniósł decydujące zwycięstwo w wyborach w 2017 roku. Byli zwolennicy Johnsona Sirleafa wyrzucili ją z Partii Jedności, przygotowując Liberię do pokojowego przejścia władzy z jednej partii do drugiej.

w styczniu 2018 r.Weah został zaprzysiężony na urząd prezydenta Liberii — pierwszego od 73 lat pokojowego, demokratycznego przejścia władzy. Miesiąc później Ellen Johnson Sirleaf otrzymała 5 milionów dolarów nagrody Ibrahima za osiągnięcia w afrykańskim przywództwie. Przyznając nagrodę, Fundacja Mo Ibrahim powołała się na „transformacyjne przywództwo” Johnsona Sirleafa w kraju ” zdewastowanym i zniszczonym przez 14 lat wojny domowej.- Nagroda, ufundowana przez urodzonego w Sudanie brytyjskiego filantropa Mo Ibrahima, przyznawana jest tylko demokratycznie wybranym przywódcom afrykańskim, którzy opuszczą urząd po zakończeniu swoich konstytucyjnie mandatowych kadencji.