U. S. A. (1944) średni/ciężki czołg – 2,212 zbudowany

M26 Pershing pochodził z długiej serii prototypów czołgów średnich i ciężkich z 1936 roku. Podczas wojny prace nad czołgiem ciężkim były długo opóźnione lub miały niski priorytet, ponieważ armia amerykańska, USMC i siły alianckie wymagały zbudowania masowo zbudowanego, dobrego czołgu średniego, który przybrał kształt średniego M4 Sherman.

do 1944 roku Naczelne Dowództwo było świadome ograniczenia M4 w obliczu niemieckich czołgów. W połowie 1944 roku, zarówno Brytyjczycy, jak i USA podjęli modernizację pancerza i działa na Shermanie, i opracowali myśliwych czołgów zamiast masowej produkcji zupełnie nowego modelu. Jednak jesienią 1944 roku środki te okazały się niewystarczające, a innowacyjny M26 został ostatecznie przesunięty do produkcji. Ale było trochę za późno. Pershing nie brali udziału w walkach i w większości byli żołnierzami podczas Zimnej Wojny, począwszy od Korei. W końcu załogi miały idealny czołg do radzenia sobie z niemieckim pancerzem, ale historycy i autorzy nadal dyskutują o przyczynach takich opóźnień. Czy Pershing mógł zmienić grę, jeśli został wprowadzony wcześniej?

prototyp T20 (1942)

prace nad czołgiem średnim T20 rozpoczęto jako ulepszenie w stosunku do M4 w 1942 roku. Ten nowy czołg miał cechy wspólne z wcześniejszymi modelami, w szczególności charakterystyczne zawieszenie (hvss) Wózki, koła jezdne, rolki powrotne, koła napędowe i koła pasowe. Do maja 1942 r. wyprodukowano już makietę czołgu T20. USA Army Ordnance zarządziło również opracowanie czołgu ciężkiego M6, co okazało się ślepym zaułkiem. Główną cechą T20 była niższa sylwetka i bardziej zwarty kadłub, co pozwoliło na dostępność nowego Forda GAN V-8 w połączeniu z tylną skrzynią biegów i układem napędowym z tylną zębatką.

Ten silnik był wczesną próbą produkcji V12 o podobnym układzie i osiągach do Rolls Royce Merlin, ale rozwój został zatrzymany i silnik został przekształcony w mniejszy V8. Inne ulepszenia obejmowały mocniejsze poziome zawieszenie z spiralną sprężyną (HVSS), dłuższą wersję lufy 75 mm (2,95 cala) (M1A1) i przedni pancerz 76,2 mm (3 cale). Masa i szerokość były bardzo podobne do M4, umożliwiając transport w podobnych warunkach. Jednak T20 był również pionierem transmisji Torqmatic, która okazała się bardzo problematyczna podczas prób.

prototypy T22 i T23

problemy z Torqmatic spowodowały powrót do skrzyni biegów M4, co doprowadziło do T22. W wariantach tego czołgu średniego testowano również mechanizm automatycznego ładowania, zmniejszając tym samym załogę wieży do zaledwie dwóch.
w 1943 roku potrzeba wymiany M4 nie była widoczna, a US Army Ordnance postanowiło przetestować kilka systemów elektrycznych na następnym czołgu średnim T23, głównie skrzynię biegów. Weszły one do służby, ale z powodu problemów z konserwacją i zaopatrzeniem operowały tylko na terenie Stanów Zjednoczonych przez czas wojny, głównie w celach szkoleniowych.

T25 i T26

T25 był nową konstrukcją, opancerzoną i uzbrojoną. Po pierwszych starciach z niemieckimi ulepszonymi czołgami Panzer IV, Panthers i Tigers okazało się, że M4 jest mniej sprawny niż wcześniej sądzono. Debata była ożywiona, ale w końcu doszło do naruszenia i podjęto jasne decyzje po doniesieniach z Normandii. W tym samym czasie zbudowano serię T25, rozpoczynając nową, znacznie większą odlewaną wieżę pochodzącą od tej w T23, aby pomieścić działo 90 mm (3,54 cala).
T26 dodał ulepszony pancerz do mieszanki, z nowym glacis grubości 102 mm (4 cale) i wzmocniony kadłub. Ich łączna masa wzrosła do 36 ton (40 krótkich ton), aż do kategorii „czołgów ciężkich”.
wydajność spadła, co spowodowało problemy z niezawodnością i konserwacją, ponieważ ich silnik i skrzynia biegów nie były zaprojektowane do radzenia sobie z dodatkowym obciążeniem. W T25 zastosowano zawieszenie VVSS, podczas gdy w T26 zastosowano końcowy system drążków skrętnych zachowanych w M26. T26E1 był prototypem, na którym opierała się zmodernizowana wersja produkcyjna T26E3. Po małej serii wstępnej, został standaryzowany jako M26.

konstrukcja M26

w porównaniu do Shermana i poprzednich modeli, Pershing był rewolucyjny. Nowy silnik Wright i krótka skrzynia biegów nadawały mu niski profil, w przeciwieństwie do Shermana. Płyta glacis była jedną z najgrubszych kiedykolwiek zamontowanych na amerykańskim czołgu do tego momentu. System drążków skrętnych zapewniał zauważalnie lepszą jazdę i wyprzedzał VVSS oparte na ciągniku, a także prostsze od HVSS. Duże gąsienice wyposażone w miękkie stalowe buty przyczyniły się do obniżenia nacisku na podłoże i zapewnienia lepszej przyczepności na miękkim terenie. Nad nimi, dwa szerokie błotniki zamontowane duże pojemniki na Narzędzia, Części zamienne i wyposażenie.
układ napędowy, modelowany i testowany na T26, liczył sześć par gumowanych kół jezdnych, każda zamontowana na własnym kole. Były one połączone z prętami skrętnymi za pomocą eklektycznego wrzeciona, a każdy był również połączony z bumpstopem, który ograniczał ruch ramienia. Trzy z sześciu otrzymały dodatkowe amortyzatory. Z przodu był też jeden pas jałowy (identyczny z kołami jezdnymi) i jedno koło zębate z tyłu, po każdej stronie.
koła pasowe można było precyzyjnie dopasować do toru dzięki dużemu wycięciu. Oznaczało to, że koło pasowe mogło zostać przesunięte do przodu lub do tyłu, a tym samym zmienić napięcie toru. Było też pięć rolek powrotnych. Gąsienice były nowym modelem, ale raczej klasycznym wyglądem, każde ogniwo było przegubowe za pomocą śrub klinowych i miało dwuczęściową centralną prowadnicę. Były również gumowane.
konstrukcja wymagała dużych sekcji odlewanych, przednich i tylnych, przymocowanych do boków kadłuba i zespawanych ze sobą. Kolejna sekcja odlewu przeszła przez pokład silnika dla lepszej wytrzymałości. Na tylnej ściance przedziału silnikowego, wewnątrz opancerzonej skrzyni, znajdował się telefon piechoty. Piechurzy mogli wtedy komunikować się z czołgiem, aby uzyskać bliskie wsparcie, nawet w trakcie bitwy.
przedział silnikowy był osłonięty ośmioma kratownicami pancernymi, w sumie czterema otworami, dostępnymi tylko po odwróceniu wieży na bok. Dwa tylne umożliwiały dostęp do silnika, podczas gdy dwa przednie umożliwiały dostęp do lewego i prawego zbiornika paliwa, przy czym prawy był krótszy, aby zrobić miejsce dla silnika pomocniczego i generatora elektrycznego. Istniał również półautomatyczny system gaśniczy. Również na pokładzie silnika znajdowała się zaślepka wlewu chłodnicy i blokada skoku działa. Przekładnia miała trzy prędkości do przodu i jedną do tyłu. Mechanizm różnicowy obsługiwał po trzy bębny z każdej strony.
kopuła dowódcy M26 miała jednoczęściowy właz i sześć pryzmatów direct vision wykonanych z grubego kuloodpornego szkła, umieszczonych wewnątrz wybrzuszenia kopuły. W praktyce właz miał tendencję do luzu i eksperyment polowy przeszedł później do ogólnej praktyki polegającej na wierceniu w nim otworów. W górnej części włazu zamontowano peryskop, a cała konstrukcja poruszała się swobodnie po stałej skali azymutalnej. W środku dowódca miał dźwignię do przesuwania wieży w lewo lub w prawo. Tuż za nim zamontowano radiostację SCR 5-28. Ze względu na swoje podłużne położenie lusterko pozwalało dowódcy na korzystanie z dostępnych komend. Celowniczy posiadał peryskop M10 o powiększeniu x6, a po jego lewej stronie znajdował się teleskop pomocniczy M71 o powiększeniu x4.
działo M3 90 mm (3,54 cala) było napędzane silnikiem, z joystickiem kontrolującym wysokość i pompą do ręcznego obrotu. Pistolet posiadał również uchwyt elewacyjny, a tuż za nim ręczny spust, w przypadku awarii elektrycznego systemu ogniowego. Istniała również Dźwignia Zmiany Biegów, do wyboru pomiędzy opcjami ręcznymi lub hydraulicznymi dla trawersu. W dolnym położeniu znajdowała się Ręczna blokada poprzeczna, która była używana, gdy wieża była odwrócona, a działo opuszczone i przymocowane do transportu. Pistolet miał klasyczny system ognia perkusyjnego i ręczny zamek. Ładowniczy wystrzelił również cal.30 (7,62 mm) współosiowego karabinu maszynowego i miał własny system widzenia. Tuż po nim były gotowe stojaki, przechowujące dziesięć rund różnych typów do natychmiastowego użycia. Zastosowano dodatkowe schowki wewnątrz sześciu przedziałów podłogowych. Posiadał również port pistoletowy.

zarówno kierowca, jak i asystent kierowcy mieli podwieszane fotele i jednoczęściowe włazy. Kierowca miał obracany peryskop, bezpośredni dostęp do półautomatycznej gaśnicy po lewej stronie i zwolnienie hamulca. Tablica przyrządów liczyła (w kolejności) pięć wyłączników, wskaźnik paliwa, dźwignię wyboru zbiornika paliwa, rozrusznik elektryczny, miernik elektryczny, obrotomierz, nagrzewnicę osobistą, ustawienia różnicowe, przycisk awaryjny odcięcia paliwa, WYZWALACZ światła panelu, światła główne, prędkościomierz, ciśnienie oleju & Mierniki temperatury silnika, a także kilka wskaźników lamp.
dwie dźwignie hamulca nie miały pozycji neutralnych. Promień skrętu wynosił około 20 stóp (6 m). Pomocnik kierowcy dowodził dziobowym karabinem maszynowym, kulowym cal.30 (7.62 mm) i miał kompletny zestaw dźwigni jezdnych, w razie potrzeby zastępujących kierowcę, oraz miał prosty peryskop włazowy, który pozwalał mu widzieć trałowce karabinów maszynowych. Na dachu wieży znajdował się również, w pobliżu kopuły dowódcy, wielozadaniowy Kal.50 (12,7 mm) ciężkiego karabinu maszynowego. Stojaki na amunicję do niego i współosiowe cal.30 znaleziono wewnątrz wieży tylnego odlewu „kosza”.

produkcja i kontrowersje

wiadomo, że rzeczywista produkcja czołgu t26e3, który został standaryzowany w marcu jako M26, rozpoczęła się dopiero w listopadzie 1944 roku w arsenale czołgów Fischer. W pierwszym miesiącu zbudowano tylko dziesięć. Następnie podniesiono go do 32 w grudniu i nabrał rozpędu w styczniu 1945 roku, mając 70 pojazdów i 132 w lutym. Oprócz tego Arsenał czołgów w Detroit również włączył się w ten wysiłek, wypuszczając kilka dodatkowych czołgów w marcu 1945 roku. Od tego czasu około 200 opuszczało obie fabryki każdego miesiąca. Łącznie zbudowano około 2212 pojazdów, niektóre po II wojnie światowej. Chociaż potrzeba było miesięcy na przeszkolenie załóg i zespołów konserwacyjnych, pierwsze rzeczywiste operacje rozpoczęły się w Niemczech Zachodnich w lutym-marcu 1945 roku.
kontrowersje pojawiły się wraz z uzasadnionym pytaniem o dobrze udokumentowaną nieskuteczność Shermana M4 przeciwko niemieckiemu pancerzowi po 1944 roku, skorelowaną z faktem, że armia amerykańska nie wprowadziła nowego modelu czołgu na czas, ponieważ T26 był tak długo opóźniony. Kilku historyków, jak Richard P. Hunnicut, Georges Forty i Steven S. Zaloga wyraźnie wskazał na odpowiedzialność szefa Wojsk Lądowych, generała Lesleya Mcnaira,w tej sprawie. W zależności od tych opinii, kilka czynników przyczyniło się do tych opóźnień:

-rozwój niszczycieli czołgów obok zwykłych M4 i opartych na tym samym podwoziu (Sam McNair rozwinął i mocno popierał tę doktrynę) lub wprowadzenie ulepszonych M4 (wersje „76” Z 1944 roku).
– konieczność posiadania usprawnionej i uproszczonej linii zaopatrzenia. Większość amerykańskich czołgów w tym czasie była M4 lub oparta na podwoziu M4, dzieląc te same komponenty. Dodanie do tego zupełnie nowego zestawu części i cięższego, niesprawdzonego czołgu, spowodowałoby wiele zmian i być może zagroziłoby takim liniom zaopatrzeniowym o długości 3000 mil (4800 km), które stały się niezbędne od D-Day.
– stan samozadowolenia po wprowadzeniu czołgu M4, który był postrzegany jako lepszy od czołgów niemieckich w 1942 r.i nadal jest odpowiednikiem w 1943 r. Wielu oficerów, w tym sam Patton, było całkiem zadowolonych z wysokiej mobilności i niezawodności tego modelu i sprzeciwiło się wprowadzeniu nowego typu ciężkiego, który był postrzegany jako niepotrzebny. Nawet gdy Tiger I Panther napotkano w ograniczonej liczbie, nie wydano rozkazu studiowania Nowego modelu, a zamiast tego „zmarnowano” czas na studiowanie nowej skrzyni biegów elektrycznej. Dopiero po Normandii podjęto pewne wysiłki w celu opracowania nowego czołgu z T25.
– z punktu widzenia Zaloga pojawiła się wyraźna opozycja wobec rozwoju T26, dopiero gdy generał Marshall, wspierany przez Eisenhowera, obalił Mcnaira w grudniu 1943 i odnowił projekt, choć przebiegał on dość powoli. Hunnicut podkreśla, że zamówiono 500 pojazdów każdego z opracowywanych wówczas modeli, T23, T25E1 i T26E1, z powodu sprzecznych życzeń. Wojska Lądowe systematycznie sprzeciwiały się uzbrojeniu nowego ciężkiego czołgu 90 mm (3,54 cala), podczas gdy oddział wojsk pancernych chciał, aby 90 mm (3,54 cala) było montowane na Shermanie.

Super Pershing& T26E4

pierwsze doświadczenia bojowe pokazały, że M26 nadal nie miał siły ognia i ochrony, gdy walczył z potężnym niemieckim Tigerem II. Z tego powodu przeprowadzono eksperymenty z dłuższym i mocniejszym działem T15. Pierwszy pojazd, oparty na pierwszym pojeździe T26E1 – 1, został wysłany do Europy, gdzie został ulepszony i miał ograniczoną walkę, będąc obecnie powszechnie znany jako „Super Pershing”. Kolejne prototypowe T26E4 i 25 „seryjnych” pojazdów, z niewielkimi różnicami.

M26A1

ta zmodyfikowana wersja weszła do produkcji po wojnie i większość Pershingów w służbie została zmodernizowana do tego standardu. Zastąpił on M3 nowym pistoletem M3A1, charakteryzującym się bardziej wydajnym odwiertem i pojedynczym hamulcem wylotowym. M26A1s były produkowane i modyfikowane w arsenale czołgów Grand Blanc (w sumie 1190 M26A1s). Kosztują 81.324$ za sztukę. M26A1s wszedł do akcji w Korei.

aktywna Służba

Europa

Wojska Lądowe chciały opóźnić pełną produkcję, dopóki nowy T26E3 nie zostanie sprawdzony w walce. Tak więc w styczniu 1945 roku misja Zebra została zorganizowana przez jednostkę badawczo-rozwojową sił pancernych, dowodzoną przez generała Gladeona Barnesa. Dwadzieścia pojazdów pierwszej partii wysłano do Europy Zachodniej, lądując w belgijskim porcie w Antwerpii. Byliby jedynymi Pershingami biorącymi udział w ii Wojnie Światowej, rozlokowanymi pomiędzy 3. i 9. Dywizją Pancerną, częścią pierwszej armii, chociaż około 310 wysłano do Europy do V-day. Swoją pierwszą krew pobrali pod koniec lutego 1945 roku w rejonie rzeki Roer. Słynny pojedynek odbył się w marcu w Köln (Kolonia). Cztery T26e3 były również widziane w akcji podczas „szalonej kreski” na Most w Remagen, zapewniając wsparcie, ale nie przekraczając kruchego mostu przez kilka dni. Zamiast tego ci ciężcy przeprawili się przez Ren na barkach.

Po wojnie M26 zostały zgrupowane w 1 Dywizji Piechoty, stacjonującej w Europie jako rezerwa, po wydarzeniach lata 1947 roku. „Wielki czerwony” liczył 123 M26 w trzech pułkach i jednym dywizyjnym batalionie czołgów. Latem 1951 roku, w ramach programu wzmocnienia NATO, trzy kolejne dywizje piechoty stacjonowały w zachodnich Niemczech i przyjęły w większości sprawdzone bojowo M26 wycofane z Korei. Jednak w latach 1952-53 były one stopniowo wycofywane na rzecz M47 Patton.
Armia belgijska odziedziczyła większość z nich, w tym wiele odnowionych M26a1 od USA, w sumie 423 Pershingi, wydzierżawione za darmo w ramach programu wzajemnej pomocy obronnej. Służyły one w trzech Régiments de Guides, trzech Régiments de Lanciers i trzech Batalionach de Chars Lourds. Zostały one również wycofane i zastąpione przez M47 Patton, tylko dwie jednostki zachowały je do 1961 roku. Wycofano je ze służby w 1969 roku. W latach 1952-53 Francja i Włochy również korzystały z tego samego programu i otrzymały M26. Francja zamieniła je wkrótce na M47, podczas gdy Włochy zachowały je do 1963 roku.

Pacyfik

chociaż ciężkie walki pod Okinawą budziły obawy o straty poniesione przez M4, ostatecznie zdecydowano się wysłać przesyłkę 12 M26, która wyruszyła 31 maja. Wylądowali na plaży Naha 4 sierpnia. Dotarli jednak zbyt późno, ponieważ wyspa była prawie zabezpieczona.

Korea

większość sił M26 (i m26a1) brała udział w wojnie koreańskiej w latach 1950-1953. Pierwszymi jednostkami, które zostały nazwane, były 4 dywizje piechoty stacjonujące w Japonii, liczące tylko kilka modeli wsparcia M24 Chaffees i haubic. M24 szybko nie dorównały licznym T-34/85, które były wtedy używane przez Koreańczyków. Jednak trzy M26 zostały znalezione w magazynie w Tokyo US Army ordnance depot i szybko zostały przywrócone do służby z wróżbitymi pasami. Zostały one sformowane w tymczasowy pluton czołgów przez Porucznika Samuela Fowlera. Zostały one rozmieszczone w połowie lipca, po raz pierwszy widząc działania w obronie Chinju. Jednak ich silniki przegrzały się i zgasły. Do końca lipca 1950 roku wysłano kolejne dywizje, ale wciąż liczące głównie Czołgi średnie, M4 najnowszych typów. Wiele M26 zostało szybko odnowionych i wysłanych. Do końca roku około 305 Pershingów zdołało przybyć do Korei.

jednak po listopadzie 1950 roku większość walk czołgowo-czołgowych została już rozegrana, a północnokoreańskie T-34 stały się rzadsze. Badania z 1954 roku wykazały, że M4A3 zdobyły najwięcej zabójstw (50% ze względu na dużą dostępność), następnie Pershing (32%) i M46 (tylko 10%). Jednak stosunek zabitych do strat był wyraźnie korzystny dla drugiego, a zwłaszcza dla trzeciego, ponieważ M26 nie miał trudności z przebiciem się przez pancerz T-34s na dowolnym dystansie, dobrze wspomagany przez w dużej mierze dostępną amunicję HVAP, podczas gdy jego pancerz dobrze radził sobie z działem 85 mm T-34. W lutym 1951 roku chińskie siły rozmieściły znaczną liczbę T-34/85, ale były one szeroko rozmieszczone między dywizjami piechoty dla bliskiego wsparcia. W tym samym roku M46 Patton, ulepszona wersja M26, stopniowo zastępowała Pershinga, ponieważ okazało się, że nie może on wykazywać wystarczającej mobilności na górzystym terenie Korei.

początek dynastii: Seria Patton (1947-1960)

zbyt późno na drugą wojnę światową, ale także za mało mobilna dla Korei, produkowana w małych ilościach w stosunku do innych modeli z tego samego okresu, Pershing wydawał się być modelem stopgap, związanym z mrocznymi zakamarkami historii. Jednak technicznie zapoczątkował zupełnie nową generację amerykańskich czołgów z okresu zimnej wojny, z tym samym rewolucyjnym systemem zawieszenia, przestronną wieżą i niskoprofilowym kadłubem, lepiej znanym jako „Pattony”. Dynastia, która trwała długo do lat 90-tych, kiedy ostatnie zmodernizowane M60 w służbie przyszedł na emeryturę. Wiele z nich wciąż znajduje się w oddziałach linii frontu na całym świecie.

(utracona Ilustracja: T26E1.png)
prototyp T25 numer 2, Połowa 1944 roku. Był to ulepszony T23E3 z zawieszeniem HVSS, nowym działem 90 mm (3,54 cala) i wieżą odlewaną.

prototyp T26, połowa 1944 roku. Największe zmiany to nowy pancerz i nowy układ kołowy.

T26E3 o nazwie „Fireball” z 3 Dywizją Pancerną. Walczył w Zagłębiu Ruhry, 25 lutego 1945 r.pod Elsdorf został zaatakowany i trzykrotnie trafiony przez ukryty Tygrys. Tygrys został następnie odkryty, próbował wycofać się do ucieczki, ale wpadł na szczątki i został unieruchomiony. Ostatecznie został opuszczony przez załogę. M26 został później uratowany, naprawiony i powrócił do walki. Inna z tej samej Kompanii zajęła się później i zniszczyła tygrysa i dwa Panzer IV.

zakamuflowany T26E3 w Niemczech, maj 1945 r. Wzór jest czysto fikcyjny, ponieważ nie ma wyraźnych dowodów na ich kamuflaż.

M26 of a Company, 1st USMC Battalion, Korea 1950.

M26 Pershing w zimowym kamuflażu, Korea, zima 1950.

M26 of a Company, 1st USMC Tank Battalion, Korea, 1950-51.

M26 firmy, Naktong Bulge, 16 sierpnia 1952.

M26 of C Company, 1st Marine Tank Battalion, Pohang, January 1951.

M26A1 z zamontowanymi burtami, 1st USMC Tank Battalion, chosin reservoir, 1950.

M26A1 „Irene” z uniesionymi spódnicami bocznymi, D Company, 1st USMC tank battalion, 1951.

M26A1 z 1.USMC, Korea, 1950.

M26A1 koło Hamburga, Niemcy Zachodnie, 1950 r.

M26A1, Korea, lato 1950.

a M46 Patton w 1951 roku ze słynnym „wzorem tygrysa”. Była to ulepszona wersja Pershinga, czasami nazywana M46 Pershing. M46 został następnie w rozwoju przez M47, główny czołg sił zbrojnych USA i NATO od lat.

Galeria M26 Pershing

linki M26 & zasoby

the M26 Pershing na Wikipedii
M26 na WWII